Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Η δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου Α

Οσο σκαλίζει κανείς τη δολοφονία του Γεωργίου Α' τόσο πιο μυστηριώδης φαίνεται. Ηταν απόγευμα, γύρω στις 5, της Τρίτης 5 Μαρτίου 1913. Ο βασιλιάς που είχε κατανοήσει τη σημασία της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, ήταν εγκατεστημένος εκεί και επέστρεφε στα ανάκτορα από έναν απογευματινό περίπατο. Τον ακολουθούσαν δύο κρήτες χωροφύλακες, σωματοφύλακές του, 5-6 στρατιώτες και γύρω στους 15 πολίτες που τους άρεσε να συνοδεύουν εξ αποστάσεως το σημαίνον αυτό πρόσωπο στον περίπατό του. Ενας από  αυτούς, ο Αλέξανδρος Σχινάς, πλησίασε, έβγαλε ένα παλιό μαυροβουνιώτικο πιστόλι, τον σημάδεψε και τον πυροβόλησε. Ολα έγιναν μπροστά από ένα κτίριο που φρουρούσαν βούλγαροι στρατιώτες, οι οποίοι έκαναν σαν να μην είδαν τίποτα.
Ο Σχινάς ήταν αλλοπρόσαλλος. «Ηταν ρακένδυτος. Την ώρα της σύλληψής του μάλιστα φαινόταν αξιολύπητος. Μια μαδημένη φυσιογνωμία, χτισμένη μέσα σ' ένα παλιό σταχτί παλτό με ραβδώσεις μολυβδόχρους. Τα μπλε του ρούχα, παλιά, καταλερωμένα. Τα αυτιά του, όχι αυτιά αλλά δύο μεγάλα σαρκώματα», έγραφε τότε η «Ακρόπολις» και μεταφέρει η Αρίστη Προυσσιώτη.
Ακόμα και η καταγωγή του ήταν ασαφής. Το πιθανότερο, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1870 από πατέρα παντοπώλη από το Λιτόχωρο που άλλοτε λεγόταν Φλόκας. Η μητέρα του ήταν μάλλον Βουλγάρα από τις Σέρρες. Η εμφάνισή του δεν συμβάδιζε με το μορφωτικό του επίπεδο. Είχε κάνει σπουδές Ιατρικής στο Καποδιστριακό της Αθήνας (είχε και θείο γιατρό), για τις οποίες ήταν περήφανος. Μιλούσε καλά την καθαρεύουσα, η σκέψη του ήταν διαυγής, ήξερε γαλλικά. Είχε ταξιδέψει αρκετά και στο εξωτερικό. Με τι λεφτά άραγε; Είχε πάντως μανία καταδιώξεως, νόμιζε ότι τον κυνηγούσαν να τον σκοτώσουν. Και ήταν ομοφυλόφιλος, που είχε συνάψει σχέσεις με άνδρες από ποικίλες κοινωνικές τάξεις, τους οποίους ενδεχομένως εκβίαζε για να βγάζει τα προς το ζην. Για τον ίδιο λόγο είχε κάνει μικροαπάτες και χαρτόπαιζε.
Δήλωνε σοσιαλιστής και διεθνιστής. Μια τουρκική εφημερίδα έγραψε ότι ήταν και κομιτατζής, γνωστός ως Αλέξιος Κνιάζωφ, καταδικασθείς ερήμην εις θάνατον το 1902 από το Κακουργιοδικείο Μοναστηρίου.
Στις ανακρίσεις έδειχνε ευφυΐα και θόλωνε τα νερά. Εφαγε πολύ ξύλο και στην πορεία αράδιαζε διάφορα ονόματα εραστών του. Κάποια στιγμή ειπώθηκε ότι το όπλο τού το έδωσε βούλγαρος αξιωματικός. Μετά όμως ισχυρίστηκε ότι είχε συνάψει ερωτική σχέση και με τον υπασπιστή του βασιλιά, αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Φραγκούδη!
Η Γερμανία τότε είχε θέσει σε εφαρμογή σχέδιο διείσδυσης στην Ανατολή. Σκοπός, η μείωση των ερεισμάτων της Αγγλίας στο Σουέζ και στην Ινδία. Η αγγλόφιλη Ελλάδα ήταν ένα μικρό εμπόδιο. Ο Κάιζερ περνούσε στον γαμπρό του Κωνσταντίνο την ιδέα ότι με την απομάκρυνση του Σουλτάνου, θα μπορούσε να διεκδικηθεί από αυτόν ο τίτλος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου!
Ο Σχινάς που κατά κάποιο τρόπο υπερηφανευόταν για τη δολοφονία, η οποία θα του χάριζε μια θέση στην Ιστορία, δήλωσε ότι θα πει την αλήθεια μόνο στη βασίλισσα Ολγα, χήρα πλέον του Γεωργίου. Εκείνη πήγε να τον βρει στη φυλακή. Ο Σχινάς της είπε, θολώνοντας ακόμα περισσότερο τα νερά, ότι ιθύνων νους της δολοφονίας ήταν ο ίδιος ο... Γεώργιος!
Αυτό όμως δεν φάνταζε εντελώς απίθανο. Υπήρχε υπόνοια ότι ακόμη μία απόπειρα εναντίον του, μετά την ήττα του 1897, υπήρξε σκηνοθετημένη για να τον καταστήσει συμπαθή στον λαό. Θα μπορούσε να έχει σκηνοθετηθεί και εδώ μια αποτυχημένη απόπειρα, δηλαδή το χέρι του Σχινά θα μπορούσε πράγματι να το έχει οπλίσει ο υπασπιστής Φραγκούδης, με τη διαφορά ότι η βολή, κατά λάθος ή όχι, βρήκε τον στόχο που δεν έπρεπε να βρει. Ο λόγος μιας αποτυχημένης απόπειρας θα ήταν να κατηγορηθεί γι' αυτήν η Γερμανία και ο Κωνσταντίνος να απαγκιστρωθεί από τον μέντορα πεθερό του.
Η αλήθεια δεν θα μαθευτεί ποτέ, όπως φαίνεται. Ο Σχινάς, σε μια στιγμή που βρέθηκε μόνος στο ανακριτικό γραφείο, πήδησε από το παράθυρο και σκοτώθηκε. Τι λόγο είχε να αυτοκτονήσει πριν από τη δίκη που θα διαφήμιζε ακόμη περισσότερο το έγκλημα για το οποίο επαιρόταν; αναρωτήθηκε σε άρθρο του ο Ιωάννης Κονδυλάκης. Εξού και κάποιοι πιστεύουν ότι δεν αυτοκτόνησε, αλλά εκπαραθυρώθηκε. Αν ενεργούσε για λογαριασμό της Βουλγαρίας, αυτό έπρεπε να κουκουλωθεί για να μην ξαναγίνει πόλεμος. Ακόμα περισσότερο, αν ήταν γερμανικός δάκτυλος ή συνωμοσία του παλατιού.
Το άλλο πρόσωπο-κλειδί, ο Φραγκούδης, που θα μπορούσε να ενεργεί για λογαριασμό του Γεωργίου αλλά και της Σοφίας, είχε επίσης περίεργο τέλος. Τον είχαν στείλει στις ΗΠΑ για λόγους... ασφαλείας. Στις 20 Οκτωβρίου 1916, οι «New York Times» έγραψαν: «Ο Ι. Φραγκούδης, πρώην υπασπιστής του βασιλιά της Ελλάδας, σκοτώθηκε σήμερα στο Στάτεν Αϊλαντ από καλώδιο υψηλής τάσης. Διέσχιζε μια λεωφόρο με φίλο του όταν σκόνταψε σε πεσμένο καλώδιο, μπερδεύτηκε σε αυτό και πέθανε από ηλεκτροπληξία πριν προλάβει να τον ελευθερώσει ο φίλος του».

 Από παλαιότερο δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Στο εδώλιο μέλος των SS


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Κατά τη διάρκεια της «επιχείρησης Ουγγαρία», όταν τουλάχιστον 137 σιδηροδρομικά δρομολόγια μετέφεραν εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους στους θαλάμους αερίων του Αουσβιτς, ο Οσκαρ Γκρένινγκ ήταν 23 ετών και αξιωματικός στα SS. Αποστολή του ήταν να συγκεντρώνει και να μετράει τα χρήματα από τις αποσκευές των νεοαφιχθέντων αιχμαλώτων. Εβδομήντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που έχει γίνει γνωστός ως «λογιστής του Αουσβιτς» περιμένει τη στιγμή που θα καθίσει στο εδώλιο. Πριν από λίγες ημέρες ορίστηκε η δίκη του για τον ερχόμενο Απρίλιο στο Λούνεμπουργκ της Γερμανίας. Κατηγορείται για συνέργεια σε χιλιάδες φόνους.

Ο νομικός Τόμας Βάλτερ, πρώην δικαστής και ερευνητής ναζιστικών εγκλημάτων, θα εκπροσωπήσει σε αυτή τη δίκη περίπου 50 ανθρώπους, επιβιώσαντες και συγγενείς θυμάτων του Ολοκαυτώματος από την Ουγγαρία. Η «Κ» εξασφάλισε και παρουσιάζει τον πυρήνα του 89 σελίδων κατηγορητηρίου κατά του 93χρονου Γκρένινγκ. Σε αυτό αναφέρεται ότι για πρώτη φορά το 1942 παρακολούθησε την εκτέλεση αιχμαλώτων που απέδρασαν μια νύχτα από το Αουσβιτς. Τους κυνήγησε στα χωράφια. Οταν τους έπιασαν, είδε ένα Γερμανό αξιωματικό να τους οδηγεί γυμνούς σε έναν αχυρώνα, να φοράει μάσκα αερίων και να κλείνει τις πόρτες. «Οι κραυγές των θυμάτων χαράχτηκαν στη μνήμη του», αναφέρουν οι γερμανικές εισαγγελικές αρχές.

Το κατηγορητήριο εστιάζει στην περίοδο 16 Μαΐου με 11 Ιουλίου 1944, όταν έφτασε μεγάλος αριθμός Ούγγρων Εβραίων στο Αουσβιτς. Τουλάχιστον μία φορά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Γκρένινγκ πλησίασε από περιέργεια τους θαλάμους αερίων μέσα στο Αουσβιτς. Παρακολούθησε πώς παραπλανήθηκαν οι αιχμάλωτοι νομίζοντας ότι κατευθύνονται σε λουτρά. Μόλις γδύθηκαν και σφράγισαν οι πόρτες πίσω τους, ο Γκρένινγκ είδε φρουρούς του στρατοπέδου να ρίχνουν από ανοίγματα στην οροφή το εντομοκτόνο Zyklon-B. «Ακουσε τις κραυγές τους. Μετά το έβαλε στα πόδια. Οσα παρακολούθησε επιβεβαιώνουν ότι γνώριζε για τις εκτελέσεις των αιχμαλώτων», αναφέρει η εισαγγελία του Αννόβερου.

Στους θαλάμους αερίων

Ο Γκρένινγκ γεννήθηκε το 1921 στο Νίμπουργκ. Στα 19 του κατατάχθηκε εθελοντικά στα SS και λίγα χρόνια αργότερα αποσπάστηκε στο Αουσβιτς. Τοποθετήθηκε στο τμήμα IV των αρχηγείων του στρατοπέδου συγκέντρωσης όπου υπηρέτησε δύο χρόνια εκεί. Μάζευε τα χρήματα από τις αποσκευές που άφηναν οι αιχμάλωτοι με την άφιξή τους στον σιδηροδρομικό σταθμό ή από τα ρούχα τους μετά την εκτέλεσή τους. Οταν συγκέντρωνε μεγάλα ποσά ταξίδευε με τρένο στο Βερολίνο και τα παρέδιδε στην αρμόδια υπηρεσία.

Στο κατηγορητήριο περιγράφεται με λεπτομέρεια η λειτουργία των θαλάμων αερίων. Οι ναζί χρησιμοποιούσαν για τις εκτελέσεις το εντομοκτόνο Zyklon-B που έχει βάση του το υδροκυάνιο. Με την εισπνοή του προκαλεί παράλυση του αναπνευστικού και σε μεγάλες συγκεντρώσεις οδηγεί σε ακαριαίο θάνατο. Οταν οι αιχμάλωτοι αντιλαμβάνονταν τι συνέβαινε προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν όσο πιο ψηλά μέσα στους θαλάμους για να μην εισπνέουν το αέριο. «Οταν άνοιγαν οι πόρτες κάποιοι αιχμάλωτοι ήταν τόσο σφιχτά αγκαλιασμένοι που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τσεκούρια για να χωριστούν οι σοροί», αναφέρει το κατηγορητήριο.

Ο Γκρένινγκ δεν σκότωσε κάποιον. Παρακολουθούσε όμως. Το αρχικό του σοκ εξελίχθηκε σε αδιαφορία. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι αθώος. Το 2005, δεκαετίες μετά, αποφάσισε να μιλήσει για όσα είχε δει με σκοπό να εξιλεωθεί αλλά και να διαψεύσει τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Παραδέχτηκε στο βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο BBC ότι υπήρξε μάρτυρας εγκλημάτων πολέμου. Η ποινική δίωξή του εντάσσεται στις τελευταίες προσπάθειες της γερμανικής δικαιοσύνης να οδηγήσει στη φυλακή εγκληματίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου προτού αποβιώσουν.