Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Μνημείο για το κατεστραμμένο εβραϊκό νεκροταφείο



Μπουτάρης: Η πόλη ντρέπεται για την ένοχη σιωπή της απέναντι στην εβραϊκή κοινότητα


Ένα τμήμα της δημόσιας μνήμης αποκαταστάθηκε, με το μνημείο που ανεγέρθηκε στο χώρο της πανεπιστημιούπολης Θεσσαλονίκης, σε ανάμνηση του παλαιού εβραϊκού νεκροταφείου που καταστράφηκε το 1942.
Τα εγκαίνια του μνημείου πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή παρουσία εκπροσώπων της εβραϊκής κοινότητας και του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος σε μια συγκινητική ομιλία τόνισε ότι η πόλη άργησε αδικαιολόγητα να σπάσει την άδικη και ένοχη σιωπή της, αλλά τώρα μπορεί να λέει ότι ντρέπεται για αυτήν την άδικη και ένοχη σιωπή.
Ο Γ.Μπουτάρης επισήμανε, ακόμη, ότι η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν αφορά μόνο την εβραϊκή κοινότητα, αλλά όλους μας.
Συγκεκριμένα, κατά την ομιλία του στα εγκαίνια του μνημείου, ο Γιάννης Μπουτάρης ανέφερε: «Αν λοιπόν για εμάς, τους Θεσσαλονικείς μη Εβραίους, είναι τελικά αδύνατο να φανταστούμε τον πόνο των δικών μας Εβραίων, ίσως έχει έρθει επιτέλους η στιγμή να ψελίσουμε ότι και για τους Εβραίους συμπολίτες μας είναι πλέον αδύνατο να φανταστούν την ντροπή μας.
»Η πόλη της Θεσσαλονίκης άργησε αδικαιολόγητα πολύ να σπάσει τη σιωπή της και να αρχίσει να μνημονεύει την πιο ζοφερή στιγμή της ιστορίας της. Σήμερα όμως μπορεί να λέει ότι ντρέπεται για αυτή την άδικη και ένοχη σιωπή.
»Ντρέπεται για όσους δοσίλογους Θεσσαλονικείς συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, για όσους γείτονες καταχράστηκαν περιουσίες, για όσους πρόδωσαν εκείνους που προσπάθησαν να διαφύγουν. Κυρίως, ντρέπεται για τις αρχές της πόλης: για το δήμαρχο και το Γενικό Διοικητή που συμφώνησαν αδιαμαρτύρητα να καταστρέψουν οι εργάτες του δήμου εν μία νυκτί 500 χρόνια μνήμης, και να μετατρέψουν το μεγαλύτερο εβραϊκό νεκροταφείο της Ευρώπης σε έναν κρανίου τόπο. Ντρέπεται για τον έφορο της αρχαιολογικής υπηρεσίας που "εξεπλάγη" όταν το 1946 η εβραϊκή κοινότητα διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση των επιτύμβιων πλακών ως οικοδομικού υλικού για την ανοικοδόμηση του ναού του Αγίου Δημητρίου. Και ντρέπεται για εκείνους τους πρυτάνεις που μετά τον πόλεμο έχτισαν την πανεπιστημιούπολη δίπλα και πάνω στα κατεστραμμένα μνήματα χωρίς να στήσουν μια αναθηματική πλάκα.
»Δεν έχει νόημα να απολογούμαστε εμείς σήμερα για τις πράξεις τους – η ευθύνη ούτε συλλογική είναι ούτε και μεταβιβάζεται. Αναγνωρίζουμε ωστόσο ότι οι θεσμοί που εκπροσωπούμε (αλλά και αποδεχόμαστε να μας εκπροσωπούν), δεν γεννήθηκαν χτες. Έχουν από πίσω τους μια ιστορία, είναι φορείς μνήμης με συνέχεια στο χρόνο.
»Αναγνωρίζουμε δηλαδή ότι η απώλεια των 56.000 Εβραίων Θεσσαλονικέων είναι απώλεια για όλους μας –Χριστιανούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους, άθεους και αγνωστικιστές. Είναι απώλεια για εκείνους που έζησαν αλλά και για όλους εκείνους που θα ζήσουν εδώ μετά από εμάς. Το Ολοκαύτωμα δεν σφράγισε μόνο το παρελθόν της πόλης μας, αλλά έκανε κάτι χειρότερο: της έκλεψε το μέλλον. Ποιος αμφιβάλλει ότι μια Θεσσαλονίκη μητέρα-πατρίδα μιας ανθούσας και κοσμοπολίτικης εβραϊκής κοινότητας θα ήταν μια άλλη πόλη;
»Επειδή λοιπόν η απώλεια είναι τελικά δική μας, η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν αφορά μόνο την εβραϊκή κοινότητα αλλά όλους εμάς. Μας αφορά ως Θεσσαλονικείς, ως Έλληνες και Ευρωπαίους. Αποκαθιστά τους δεσμούς μας με την πόλη και συμβάλει στην ανθρωπιά μας».
Κατά την τελετή των εγκαινίων του μνημίου, ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ τόνισε ότι «ένα τμήμα της δημόσιας μνήμης αποκαταστάθηκε σήμερα».
«Το μνημείο αυτό -που αποτελεί μια ευθεία αναφορά στο παλαιό Εβραϊκό νεκροταφείο- δεν αποκαθιστά την ωμή καταστροφή, δε σβήνει το γεγονός, δε δίνει άφεση αμαρτιών. Μετά την ανέγερση του Μνημείου, η κοινωνία της πόλης αλλά και η ευρύτερη ακαδημαϊκή κοινότητα, οφείλει να κάνει ένα ακόμη βήμα. Να ερευνήσει, να τεκμηριώσει και να παρουσιάσει με σαφήνεια στην κοινή γνώμη, τους ηθικούς αυτουργούς και τους εκτελεστές της καταστροφής» τόνισε στον χαιρετισμό του ο κ. Σαλτιέλ ευχόμενος, η αποκάλυψη αυτών που επιδίωξαν και τελικά πέτυχαν τη διαγραφή της μεγαλύτερης και παλαιότερης νεκρόπολης της Μεσογείου, να αποτελέσει το αποτέλεσμα ενός ευρύτατου συνεδρίου που θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη.
«Κανένας λαός δε θα έπρεπε να στερείται τις αποδείξεις του παρελθόντος του. Ιδιαίτερα όταν αυτή η απώλεια συντελείται από τον εχθρό με τη μορφή λεηλασίας και καταστροφής, ανέρχεται σε επίπεδο εθνικής καταστροφής» ανέφερε ο πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μήτκας.
Για τον εκπρόσωπο του προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού ΣυμβουλίουΒίκτωρ-Ισαάκ Ελιέζερ, «το μνημείο, έστω και με καθυστέρηση επτά δεκαετιών, δε θυμίζει μόνο ότι το πανεπιστήμιο είναι κτισμένο πάνω στο εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης, θυμίζει και το βανδαλισμό που υπέστη ο ίδιος ο πολιτισμός της πόλης, η ανθρωπιά της και πρέπει να αποτελεί σύμβολο αναγνώρισης των ευθυνών όλων εκείνων που συμμετείχαν σε αυτή τη βαρβαρότητα».

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που βρίσκεται  στο πάρκο του Αστεροσκοπείου του ΑΠΘ πραγματοποιήθηκαν από τον υπουργό Μακεδονίας Θράκης, Γεώργιο Ορφανό, την πρέσβη του Ισραήλ, Ιρίτ Μπεν Αμπα, το δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, τον πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ, τον πρύτανη του ΑΠΘ Περικλή Μήτκα και τον πρώην πρύτανη του ΑΠΘ Γιάννη Μυλόπουλο.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

ΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Από την προκατάληψη στο χυμένο αίμα

Συνολικά 20.000 Τσιγγάνοι έχασαν τη ζωή τους σε θαλάμους αερίων του Αουσβιτς.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Κάθε λίγο και λιγάκι, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, θα έρθει στην επιφάνεια το ζήτημα των Ρομά, όπως η πολιτική ορθότητα επέβαλε να ονομάζουμε τους Τσιγγάνους. Πριν από ένα μήνα, με τα γεγονότα στον καταυλισμό τους στο Χαλάνδρι, ξαναήρθε στη δημόσια συζήτηση και στην Ελλάδα. Οσα διαβάζω και ακούω σχετικώς με κάνουν να θέλω να θυμίσω μια παλιά ιστορία: τον διωγμό και την εξόντωσή τους από τον ναζισμό.

Οι Τσιγγάνοι από τότε που πάτησαν το πόδι τους στην Ευρώπη –η παρουσία τους μαρτυρείται στην Ελλάδα από τον 14ο αιώνα– ζουν μετακινούμενοι διαρκώς, μέσα στη γενική καχυποψία και περιφρόνηση, φορτωμένοι όλα τα στερεότυπα της προκατάληψης. Θεωρούνται ευεπίφοροι για κάθε είδους ανήθικη και εγκληματική πράξη. Κυρίως όμως ήταν πάντοτε οι ξένοι. Τους ξεχώριζε το χρώμα τους, η γλώσσα τους, ο τρόπος της ζωής τους. Η κοινωνική καχυποψία και εχθρότητα οδηγούν πάντα σε νομοθετήματα και διώξεις. Μας ενδιαφέρει κυρίως, για το θέμα μας, η Kεντρική Ευρώπη και η Γερμανία, όπου οι Τσιγγάνοι θα φτάσουν στις αρχές του 15ου αιώνα. Στις γερμανικές λοιπόν χώρες, από το 1497 μέχρι το 1933, θα εκδοθούν εκατοντάδες διατάγματα κατά των Τσιγγάνων. Μοναρχίες και Δημοκρατίες νομοθετούν διαρκώς εναντίον τους.

Οταν ο Χίτλερ παίρνει την εξουσία, στη Γερμανία ζουν 26.000 Τσιγγάνοι (στην πλειονότητά τους Σίντι). Η μικρή αυτή μειονότητα δεν αποτελεί αντικείμενο ενδιαφέροντος για τους ναζί, οι οποίοι, τα τέσσερα πρώτα χρόνια, θα συνεχίσουν απλώς την πολιτική της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μια πολιτική ταλαιπώρησης των Τσιγγάνων και διώξεων. Θα τη συνεχίσουν και θα την εντείνουν: ο τρίτος νόμος της Νυρεμβέργης (Σεπτέμβριος 1935) για την «Προστασία του γερμανικού αίματος και της τιμής» θα συμπληρωθεί, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, με μια διάταξη που απαγορεύει τον γάμο ή τις σεξουαλικές σχέσεις ατόμων της γερμανικής φυλής με άτομα ξένου αίματος και πέραν των Εβραίων, εν προκειμένω και με Τσιγγάνους. Οι Τσιγγάνοι όμως ήταν όντως άτομα ξένου αίματος; Οι Τσιγγάνοι ήταν άριοι, κοιτίδα τους ήταν η Ινδία, από την οποία μετανάστευσαν κατά κύματα πριν από 1.000 χρόνια για να φτάσουν και στην Ευρώπη.

Επρεπε λοιπόν να επιστρατευτεί η επιστήμη για να αποδείξει ότι οι Τσιγγάνοι ήταν και αυτοί ξένου αίματος. Το έργο διεκπεραίωσε ο καθηγητής Ρόμπερτ Ρίττερ (Ritter), του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης, που θα «αποδείξει» ότι οι Τσιγγάνοι της Γερμανίας δεν είναι άριοι αλλά προϊόν επιμειξίας (Mischlinge) – μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό κρίθηκε φυλετικά καθαρό. Βεβαιώθηκε λοιπόν «επιστημονικά» ότι οι Τσιγγάνοι ανήκουν σε μια κατώτερη φυλή και είναι βιολογικά προδιατεθειμένοι να παρασιτούν εκτός κοινωνίας, να μένουν άεργοι και να εγκληματούν. Το ναζιστικό καθεστώς έχει αρχίσει, από το 1937, να κλείνει τους Τσιγγάνους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να προφυλάξει την κοινωνία από το έγκλημα. Μετά όμως τις «έρευνες» του Ρίτερ, ο δρόμος είχε ανοίξει για την έκδοση από τον Χίμλερ του διατάγματος για την «καταπολέμηση της μάστιγας των Τσιγγάνων» (8.12.1938). Οι Τσιγγάνοι διώκονται πια με φυλετικά κριτήρια, άρα δεν υπάρχει διαφυγή.

Στις 26 Φεβρουαρίου 1943 το τρένο φέρνει στο Αουσβιτς τους πρώτους Τσιγγάνους. Θα μεταφερθούν συνολικά εκεί 23.000, από τη Γερμανία και την Αυστρία. Από αυτούς περίπου οι 5.600 οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων. Εχασαν τη ζωή τους στο Αουσβιτς συνολικά 20.000 Τσιγγάνοι, ποσοστό δηλαδή 85%.
(Guenter Lewy, «The Nazi Persecution of the Gypsies», Oxford University Press 2000, σ. 166 ).

Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμη, με σχετική ακρίβεια, πόσοι Τσιγγάνοι από όλη την Ευρώπη έχασαν τη ζωή τους από τον ναζισμό. Οι αριθμοί που προτείνονται από διάφορους ερευνητές έχουν μεγάλη απόκλιση μεταξύ τους, το ίδιο και οι αριθμοί για τον συνολικό πληθυσμό τους πριν από την άνοδο του ναζισμού και τον πόλεμο. Δεν είναι πάντως πιθανό να ανέρχονται σε 500.000, όπως συχνά λέγεται από επίσημα και ανεπίσημα χείλη.

Γιατί τα θυμίζω όλα αυτά; Για να πω τούτο το απλούστατο: οι φασισμοί, ναζισμοί, ολοκληρωτισμοί και λοιποί καταποντισμοί δεν επινοούν εκ του μηδενός τους εχθρούς που θα εξοντώσουν, τους βρίσκουν έτοιμους από την κοινωνία, από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπά της.

Θα προσθέσω και κάτι τελευταίο: δικαιοσύνη δεν υπάρχει στη ζωή, δεν υπάρχει ούτε στον θάνατο. Για τους Τσιγγάνους που εξολόθρεψε το ναζιστικό καθεστώς, δεν υψώνονται μνημεία, δεν γίνονται συνέδρια και ημερίδες, δεν ιδρύονται μουσεία. Τα σχετικά βιβλία πιάνουν ένα-δυο ράφια. Οι Τσιγγάνοι δεν έχουν λογίους, δεν έχουν ερευνητές και πανεπιστήμια και περιοδικά και όλα τα σχετικά. Εξακολουθούν να περιφέρονται μέσα στη γενική περιφρόνηση και εχθρότητα. Δεν θέλω να κάνω ανοίκειες συγκρίσεις. Κανένα από τα ναζιστικά εγκλήματα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη γενοκτονία των Εβραίων. Κανένα απολύτως. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να μην αποδώσουμε σε αυτούς τους παρίες της Ιστορίας όση δικαιοσύνη και μνήμη τους αναλογεί. Τούτη η δικαιοσύνη προς τους νεκρούς Τσιγγάνους, θύματα του ναζισμού, ίσως συμβάλει, λέω ίσως, και στον σεβασμό προς τους ζωντανούς.


Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΑΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ 2

Οι πιο δημοφιλείς, ανθεκτικοί «μύθοι»

Της Λινας Γιανναρου  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Εχετε ακούσει βέβαια ότι η ελληνική είναι η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου, με περισσότερες από 6 εκατ. λέξεις και 78 εκατ. λεκτικούς τύπους. Οπως και ότι η Apple υλοποιεί πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών, αφού οι εξελιγμένοι υπολογιστές δέχονται ως «νοηματική» μόνον την ελληνική. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν σε εκείνη την ψηφοφορία, που είχε πραγματοποιηθεί στις νεοσύστατες ΗΠΑ, τα ελληνικά γίνονταν η επίσημη γλώσσα τους...
Οι περισσότεροι έχετε ήδη αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τα παραπάνω. Πράγματι, πρόκειται για μία συρραφή κάποιων εκ των πλέον δημοφιλών «μύθων» που εδώ και χρόνια κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα (και από email σε email) και έχοντας αναπαραχθεί από έντυπα αλλά και πολιτικούς, έχουν εδραιωθεί στο μυαλό των περισσοτέρων ως αληθείς και πραγματικοί.
Προϊόντα παρανοήσεων ή λαθροχειρίας, με ψήγματα αλήθειας ή τελείως εξωπραγματικοί, όσο και να διαψεύδονται, δεν φαίνεται να απαξιώνονται. Αντίθετα, όπως σχολιάζει στην «Κ» ο συγγραφέας και μεταφραστής κ. Νίκος Σαραντάκος (www. sarantakos. com), ο οποίος έχει αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη του «φαινομένου», θυμίζουν λερναία ύδρα! «Ο κόσμος μπερδεύει την επανάληψη με τη διασταύρωση». Η τάση μας δε προς την τρομοκράτηση και την εντυπωσιοθηρία αποτελούν το πλέον πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξή τους.
Το Hellenic Quest  .ΓΙΑ ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Κυκλοφορεί εδώ και σχεδόν μία δεκαετία σε διάφορες παραλλαγές. Το βασικό κείμενο λέει: «Ηellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμαθήσεως της ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως... (...) Το πρόγραμμα παράγεται από την Αpple, ο πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικώς: «(...) Η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισάγει νέες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες από όσες ο άνθρωπος μπορούσε έως τώρα να ανακαλύψει». (...) Το ενδιαφέρον για την ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής ότι οι H/Y προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως «νοηματική» γλώσσα μόνον την ελληνική. Ολες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν «σημειολογικές»».
Ο εν λόγω μύθος είναι εύκολο να αντικρουστεί. Κατ' αρχήν, το κείμενο άρχισε να κυκλοφορεί το 2000, χρονιά που ο Τζον Σκάλι «έκλεινε»... 7 χρόνια εκτός Apple. Πέραν τούτου, η αναζήτηση στο Διαδίκτυο στοιχείων για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, δεν «βγάζει» αποτελέσματα, πέραν του επίμαχου ελληνικού κειμένου (καμία αναφορά στην Apple, φυσικά). «Επιπλέον», εξηγεί ο κ. Σαραντάκος, «στη γλωσσολογία «νοηματική» είναι η γλώσσα των κωφών. Είναι προφανές ότι μπερδεύεται η ετυμολογία με τη σημειολογία».
Πάντως, ο μύθος αυτός αναδημοσιεύθηκε από πληθώρα εντύπων - από το περιοδικό Κατασκευή μέχρι το ενημερωτικό δελτίο του ΤΕΕ και από δικτυακές πύλες μέχρι το περιοδικό που εκδίδει η πρεσβεία μας στην Ουάσιγκτον! Πέρυσι, μάλιστα, ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης αναφέρθηκε στο ανύπαρκτο Hellenic Quest σε δημόσια ομιλία του.
Η πλουσιότερη γλώσσα
Εδώ ο μύθος θέλει την ελληνική να είναι «η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου με 6 εκατ. λέξεις και 78 εκατ. λεκτικούς τύπους, ενώ η αγγλική έχει μόλις 490.000 λέξεις». Υποτίθεται ότι οι αριθμοί προέρχονται από την αποθησαύριση αρχαίων συγγραμμάτων από το Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνιας. Η έρευνα του κ. Σαραντάκου για την «πηγή» του κειμένου οδήγησε στον θεωρητικό της δικτατορίας Γεώργιο Γεωργαλά και στο βιβλίο του «Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι;» (εκδ. Πελασγός, σελ. 125). Οπως εξηγεί, οι περισσότεροι μύθοι έχουν μέσα τους κάποιον κόκκο αλήθειας, το ίδιο και αυτός. Το Irvine έχει πράγματι αποθησαυρίσει όλα (σχεδόν) τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής στο γνωστό πρόγραμμα TLG. «Τα κείμενα που είχαν συγκεντρωθεί τότε είχαν συνολικό αριθμό λέξεων κάπου 78 εκατομμύρια. Ο Γεωργαλάς και οι συν αυτώ έκαναν μία ελαφρώς χοντροκομμένη λαθροχειρία: συνέδεσαν κακώς τον αριθμό αυτόν με τον αριθμό των λεκτικών τύπων της ελληνικής και επειδή σε κάθε λέξη-λήμμα αντιστοιχούν περίπου 12 - 15 λεκτικοί τύποι, υπολόγισαν ότι ο αριθμός λέξεων της αρχαίας είναι 5 - 6 εκατ., πολύ μεγαλύτερος απ' ό, τι της... πτωχής αγγλικής».
Η φράση Κίσινγκερ
Σύμφωνα με τον... μύθο, ο Κίσινγκερ έχει πει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. (...) Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει...»
Η δήλωση πρωτοδημοσιεύθηκε σε ρεπορτάζ του περιοδικού «Νέμεσις» τον Φεβρουάριο του 1997 και φέρεται να είχε διατυπωθεί το 1994 σε εκδήλωση προς τιμήν του στη Ουάσιγκτον. Ως πηγή, αναφερόταν η εφημερίδα Turkish Daily News της 17/2/97. Οπως αποκάλυψε ωστόσο ο Ιός της «Ελευθεροτυπίας», η δήλωση, σε συντομότερη έκδοση, είχε πρωτοδημοσιευθεί σε άρθρο του δικηγόρου Θ. Γ. Σταυρόπουλου στην «Ε» στις 26/1/1987. Σύμφωνα με εκείνο το κείμενο, ο Κίσινγκερ είχε κάνει τη δήλωση τον Νοέμβριο του 1973!
Το '97, πάντως, η είδηση διαδόθηκε ταχύτατα. Μεταξύ άλλων, αναπαράχθηκε και από τον κ. Γ. Μαρίνο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (14/8/97), ο οποίος ωστόσο, αργότερα, έγραψε στον ίδιο τον Κίσινγκερ ζητώντας του να την επαληθεύσει. Ο τελευταίος τού απάντησε ότι πρόκειται για ψέμα, ενώ ποτέ δεν βρέθηκε σχετική αναφορά στην τουρκική εφημερίδα. Ενώ όμως, ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» προχώρησε σε διορθωτικό κείμενο, η φράση-μύθος συνεχίζει μέχρι σήμερα να αναμεταδίδεται. Πέρυσι μάλιστα την είχε επαναλάβει και ο Λάκης Λαζόπουλος στο Αλ Τσαντίρι Νιούζ!
Ο Ντε Γκωλ και η FΥRΟΜ
Ετερος δημοφιλής μύθος θέλει τον Ντε Γκωλ να θέτει βέτο στην είσοδο της Μ. Βρετανίας στην ΕΟΚ λόγω του ότι το όνομά της συμπίπτει με το όνομα της Γαλλικής Βρετάνης. Εξαιτίας μάλιστα εκείνου του βέτο-λέει ο μύθος-η Μεγάλη Βρετανία «μετονομάστηκε» σε Ηνωμένο Βασίλειο.
Ευρέως διαδεδομένος, ο μύθος αυτός έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και από πολιτικούς. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, μεταξύ άλλων, τον είχε αναφέρει σε δηλώσεις του, προσθέτοντας με νόημα «εάν έχεις δίκιο επιμένεις».
Ως γνωστόν, βέβαια, η Μεγάλη Βρετανία είναι μέρος της χώρας που ονομάζεται «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας», όνομα που υπάρχει από το 1801. Βέτο του Στρατηγού Ντε Γκωλ υπήρξε, το 1963, ωστόσο σύμφωνα με όλες τις πηγές, οφειλόταν σε άλλους λόγους.

ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ 1 : Πώς η Ελληνική δεν έγινε επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ


Νίκος Σαραντάκος
ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ
Συμβολή στη χαρτογράφηση του γλωσσικού ναρκοπεδίου
Ακολουθούν 2 κείμενά του

Α       Ο μύθος της μίας ψήφου

Αυτός ο μύθος είναι πολύ παλιός: τον θυμάμαι από τα χρόνια που πήγαινα δημοτικό σχολείο. Σε αντίθεση με άλλους, δεν διαδόθηκε χάρη στο Διαδίκτυο, αλλά αντίθετα χάρη στο Διαδίκτυο διευκολύνθηκε η ανασκευή του.
Ο μύθος λοιπόν λέει ότι μόλις κέρδισαν την ανεξαρτησία τους οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1776, οι νομοθέτες τους θέλησαν να αποφασίσουν ποια γλώσσα θα είναι η επίσημη του νεοσύστατου κράτους. Και καθώς τα αγγλικά θύμιζαν την αποικιοκρατία, κάποιοι πρότειναν (λέει ο μύθος) να επιλεγούν τα ελληνικά σαν επίσημη γλώσσα του κράτους, αφού τα ελληνικά ήταν η γλώσσα που γέννησε τη δημοκρατία. Η ψηφοφορία έγινε και για μία μόνο ψήφο τα ελληνικά ηττήθηκαν και προκρίθηκαν τα αγγλικά, λέει ο μύθος, κι έτσι χάσαμε την ευκαιρία να έχουμε τη γλώσσα μας κοσμοκράτειρα κι εμείς να τρώμε με χρυσά κουτάλια σαν προνομιακοί της εκπρόσωποι (αυτό δεν το λέει ο μύθος αλλά το σκέφτονται ίσως μερικοί).
Ξαναλέω ότι ο μύθος αυτός δεν κυκλοφορεί και πολύ στις μέρες μας επειδή έχει ανασκευαστεί πειστικά. Ωστόσο, σε ιστοσελίδα ελληνοαμερικανικής οργάνωσης βρίσκω παράθεμα που αποδίδεται στον Ξενοφώντα Ζολώτα, και που φαίνεται να υιοθετεί τον μύθο της «μίας ψήφου»: «Ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον, ο Άνταμς και άλλοι όταν συνέτασσαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών στα 1787 –που ισχύει με μερικές νέες παραγράφους, που ψηφίστηκαν για προσαρμογή στις νέες εξελίξεις, μέχρι σήμερα στον αρχικό κορμό του– είχαν προτείνει η γλώσσα του νέου κράτους να είναι η ελληνική, προς τιμή της γλώσσας του Έθνους εκείνου, που πρώτο γέννησε και ελίκνισε τη Δημοκρατία και τη διέδωσε στον κόσμο. Για μία ψήφο μόνο προκρίθηκε και υιοθετήθηκε τελικά η αγγλική αντί της ελληνικής».
Δεν αποκλείω να το είχε γράψει αυτό ο Ζολώτας πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, γιατί την εποχή εκείνη ο μύθος ήταν πράγματι διαδεδομένος. Φυσικά, η αλήθεια είναι ότι καμιά τέτοια ψηφοφορία δεν έχει γίνει· ούτε για τα ελληνικά, ούτε για καμιά άλλη γλώσσα. Τα πρακτικά και τα άλλα επίσημα κείμενα του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών υπάρχουν στη διάθεση του καθενός και καμιά ψηφοφορία δεν καταγράφεται για την ανάδειξη επίσημης γλώσσας. Στην πραγματικότητα, πουθενά στο Σύνταγμα των ΗΠΑ ή σε άλλο θεσμικό ή νομοθετικό κείμενο της χώρας δεν υπάρχει ορισμός επίσημης γλώσσας. Τα αγγλικά είναι η εκ των πραγμάτων επίσημη γλώσσα, αλλά δεν έχουν θεσμική κατοχύρωση. Πιο σωστά: δεν έχουν μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, διότι, όπως ίσως θα έχετε ακούσει, στις μέρες μας όντως υπάρχουν προτάσεις να κατοχυρωθούν θεσμικά τα αγγλικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, σαν ανάχωμα στη δημογραφική άνοδο των ισπανόφωνων.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο μύθος αυτός, δηλαδή ότι τα ελληνικά έχασαν για μία ψήφο την ευκαιρία να αναδειχτούν σε επίσημη γλώσσα των νεαρών ΗΠΑ, κυκλοφορεί και σε άλλες παραλλαγές, όπου στη θέση της ηττημένης για μία ψήφο γλώσσας είναι τα εβραϊκά (που δήθεν είχαν επιλεγεί ως γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης), τα γαλλικά (ως γλώσσα του ορθού λόγου), τα πολωνικά ή τα γερμανικά.
Στην τελευταία περίπτωση, βρίσκουμε τον κόκκο αλήθειας που υπάρχει στον πυρήνα των περισσότερων μύθων. Πρέπει καταρχάς να θυμηθούμε ότι οι γερμανικής καταγωγής Αμερικανοί είναι πάρα πολλοί· σήμερα στις ΗΠΑ 45 εκατομμύρια πολίτες δηλώνουν γερμανική καταγωγή (απογραφή του 2000). Στις νεοσύστατες Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρχαν πολλοί γερμανικής καταγωγής πολίτες που δεν ήξεραν αγγλικά ή ήξεραν ελάχιστα. Έτσι, τον Μάρτιο του 1794 μια ομάδα Γερμανών που ζούσαν στην πολιτεία Βιρτζίνια υπέβαλε στο Κογκρέσο αναφορά, ζητώντας να μεταφράζονται οι ομοσπονδιακοί νόμοι στα γερμανικά. Η πρόταση αυτή συζητήθηκε στο Κογκρέσο στις 13 Ιανουαρίου 1795· όχι να γίνουν τα γερμανικά επίσημη γλώσσα, αλλά να μεταφράζεται στα γερμανικά το κείμενο των ομοσπονδιακών νόμων για τους πολίτες που δεν καταλάβαιναν αγγλικά. Μια επιτροπή του Σώματος πρότεινε να κυκλοφορεί μια γερμανική μετάφραση των νόμων σε μικρότερο αριθμό αντιτύπων· η σύσταση αυτή της επιτροπής δεν συγκέντρωσε πλειοψηφία. Σε διαδικαστική πρόταση των υποστηρικτών της μετάφρασης, να μη λάβει απόφαση αμέσως το Σώμα, η ψηφοφορία έδωσε το αποτέλεσμα 42 κατά και 41 υπέρ (να η περίφημη διαφορά της μίας ψήφου!). Μάλιστα, ο πρόεδρος του Σώματος, ο Φρέντερικ Μούλενμπεργκ, που είχε γεννηθεί στη Γερμανία αλλά ήταν οπαδός της αφομοίωσης και της αγγλικής γλώσσας, αρνήθηκε να την ψηφίσει (όμως ήταν συνηθισμένο να μην ψηφίζει ο Πρόεδρος του Σώματος). 
Αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι τα αγγλικά δεν είχαν ποτέ επίσημη θεσμική κατοχύρωση, δεν σημαίνει ότι στην πράξη δεν γίνονταν διακρίσεις ενάντια στους μη αγγλόφωνους. Πολλές πολιτείες είχαν χρησιμοποιήσει τη γλώσσα για να εισαγάγουν διακρίσεις σε πολιτειακό επίπεδο εναντίον των ομάδων μεταναστών, ενώ χαρακτηριστική είναι η κατάθεση, στις αρχές του 20ού αιώνα, του διευθυντή μιας σιδηροδρομικής εταιρείας που κατηγορήθηκε ότι ξεθεώνει στη δουλειά τους εργάτες του: «Δεν υποφέρουν αυτοί· ούτε καν μιλάνε αγγλικά!»
Για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας, ο μύθος της μίας ψήφου έχει πια ξεθωριάσει. Ούτως ή άλλως, ακόμα και στην εντελώς υποθετική περίπτωση που μια πλειοψηφία αιθεροβαμόνων φιλελλήνων στο Κογκρέσο ψήφιζε να γίνουν τα ελληνικά επίσημη γλώσσα, θα ήταν εντελώς αδύνατο να επικρατήσει κάτι τέτοιο στην πράξη αφού τα ελληνικά ήταν πέρα για πέρα άγνωστα σε όλους τους Αμερικανούς πολίτες (την εποχή εκείνη οι Έλληνες μετανάστες ήταν ελάχιστοι).

Β
Στο βιβλίο μου «Γλώσσα μετ’ εμποδίων» που πρόσφατα κυκλοφόρησε, μια ενότητα είναι αφιερωμένη στους Μύθους για τη γλώσσα και το πρώτο άρθρο της ενότητας αυτής έχει θέμα το Μύθο της μιας ψήφου, δηλαδή τον μύθο ότι τάχα για μία ψήφο τα ελληνικά δεν έγιναν επίσημη γλώσσα των νεαρών τότε Ηνωμένων Πολιτειών. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το δείτε εδώ.

Κάποιος αναγνώστης του βιβλίου μού έστειλε ηλεμήνυμα, με το οποίο με πληροφορεί ότι σε ένα βιβλίο του ο Κ. Πλεύρης προσφέρει νέα στοιχεία, τα οποία τεκμηριώνουν τον μύθο. Μάλιστα, μου έστειλε σκαναρισμένες μερικές σελίδες, τις οποίες και θα σχολιάσω. Δεν πρόκειται για το βιβλίο «Οι Εβραίοι - Όλη η αλήθεια» για το οποίο οδηγήθηκε στο δικαστήριο ο Πλεύρης, αλλά για ένα άλλο, το «Ας μιλήσουμε για Εβραίους» (έκδ. Νέα Θέσις, 4η έκδοσις, Αθήνα 1990) Φαντάζομαι πως το νεότερο βιβλίο αποτελεί αδυσώπητα επεκτεταμένη και ξαναδουλεμένη έκδοση του παλιότερου πονήματος, αφού το παλιό έχει 220 σελίδες ενώ το νεότερο (που επέσυρε την καταδίκη) έχει… 1400 σελίδες!  Παρεμπιπτόντως, ο Πλεύρης ασχολείται επίσης με ελληνοκεντρικές ετυμολογίες (αναμενόμενο ήταν) και διαδίδει κι εκεί ένα σωρό αβάσιμες απόψεις -επιφυλάσσομαι να σχολιάσω στο μέλλον.

Το πέμπτο κεφάλαιο του πλευροβιβλίου, με τίτλο Μίσος και έγκλημα, απαριθμεί τα δήθεν εγκλήματα των εβραίων εναντίον των ελλήνων μέσα στην ιστορία. Και αφού χορτάσει από μίσος και έγκλημα, κλείνει το κεφάλαιο ως εξής:
Κάπου-κάπου μαθαίνουμε μερικές αλήθειες τυχαία. Υπεστηρίχθη παλαιότερον η γνώμη, ότι στο πρώτο αμερικανικό «Κογκρέσσο» ετέθη το ζήτημα καθιερώσεως επισήμου γλώσσης του νεοσύστατου Αμερικάνικου κράτους. Άλλοι πρότειναν την αγγλική γλώσσα κι άλλοι την αρχαιοελληνική! Όταν αυτά ελέγοντο στην Ελλάδα οι εξυπνάκηδες νεοέλληνες αμφιβάλλανε και γελούσαν. Κι όταν εμείς τα παρουσιάσαμε μας κατηγορούσαν για προγονοπληξία. Ξέραμε όμως ότι μιλούσαμε την αλήθεια. Ξέραμε επίσης, ότι αν δεν επιβλήθηκαν τα αρχαιοελληνικά στις ΗΠΑ τούτο ωφείλετο στην αντίδρασι των εβραίων, οι οποίοι κατορθώσανε με πλειοψηφία μόνο μιας ψήφου (του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ) να επιβάλουν τα αγγλικά.

Η επιβεβαίωσι των απόψεων μας ήλθε με τον επισημότερο τρόπο. Το 1970 αφίχθη στην Ελλάδα σαν πρεσβευτής της Αμερικής ο Τάσκα. Σε λόγο που εκφώνησε περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίον δεν καθιερώθηκε στην Αμερική σαν επίσημη γλώσσα η Ελληνική. Εξ αιτίας της αντιδράσεως των σιωνιστών και εξ αιτίας μιας και μόνης ψήφου του εβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ δεν έγινε η Ελληνική γλώσσα η επίσημη γλώσσα της Αμερικής. Αν δεν αντιδρούσαν οι σιωνιστές αναλογίζεστε τα οφέλη που θάχε η πατρίδα μας, από την επικράτησι της Ελληνικής γλώσσης;

Ο Τάσκα είπε (εφημερίς «Εστία» 17.8.1970): «Αναλογιζόμενος την σημασίαν της συναντήσεως σας, ανεθυμήθην κάποιον, ο οποίος μού είπεν, ότι αι Ήνωμ. Πολιτείαι, κατά τάς πρώτας των ημέρας (Σ.Σ. ως έθνους), τόσον εθαύμαζαν την σοφίαν και τας γνώσεις της αρχαίας Ελλάδος, ώστε όταν οι ίδρυταί της χώρας μας, συνήλθον, διά να αποφασίσουν ποία θα ήτο η εθνική γλώσσα των Η.Π.Α., η υπόθεσις ετέθη ως «κορώνα-γράμματα», μεταξύ της Αγγλικής και της Ελληνικής. Και η Ελληνική απώλεσε με διαφοράν μιας ψήφου. Αν δεν ήτο η ψήφος εκείνη, του Δανιήλ Ουέμπστερ, γεγονός είναι, ότι δεν θα ευρισκόμην, ενώπιον υμών, ομιλών είς την Αγγλικήν».

Αυτά μας έκανε ένας Αμερικανοεβραίος μισέλλην.

Παράθεσα ολόκληρο το πλευρολήρημα, με τη σύνταξη και την ορθογραφία του πρωτοτύπου και χωρίς περικοπές, για να εκτιμήσει ο αναγνώστης και το στυλ του ανδρός. Πιστεύω θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι δεν αξίζει δεκάρα, είτε στη μορφή είτε στο περιεχόμενο. Καταρχάς, ο νοήμων αναγνώστης θα αντιληφθεί ότι όταν μια ψηφοφορία κρίνεται με διαφορά μίας ψήφου, δεν μπορεί να είναι καθοριστική μόνο η ψήφος ενός προσώπου, όλες οι ψήφοι είναι εξίσου καθοριστικές. Θέλω να πω, αν υποθέσουμε ότι έγινε ψηφοφορία η οποία κρίθηκε, έστω, με 42-41 ψήφους, δεν υπάρχει βάση για να ξεχωρίσουμε την μία ψήφο του «αμερικανοεβραίου μισέλληνα»· κάθε άλλη αρνητική ψήφος από τις (έστω) 42 είναι εξίσου καταδικαστική –εξόν πια κι αν εβραίοι μισέλληνες ήταν και οι σαρανταδυό που ψήφισαν όχι!

Να προσέξουμε έπειτα ότι τα περί σιωνιστών και αντίδρασης των εβραίων είναι πλευρική προσθήκη. Ο Τάσκα απλώς θεώρησε καλό, σαν νεοφερμένος τοποτηρητής στο «αθλιέστατο προτεκτοράτο», να πει για φιλοφρόνηση μια ευχάριστη κουβέντα για να κολακέψει τους ιθαγενείς πριν τους ακριβοπουλήσει τα καθρεφτάκια και τις χάντρες. Και με καλή πίστη αφηγήθηκε τον μύθο για τη δήθεν ψηφοφορία, έναν μύθο που τότε, το 1970, πράγματι είχε κάποια ευρύτερη αποδοχή. Όπως αναλυτικά εξηγώ στο άλλο άρθρο μου, πρόκειται για παλιό μύθο που ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Καμιά ψηφοφορία δεν έγινε για να καθιερωθούν τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα των νεαρών Ηνωμένων Πολιτειών. Γενικότερα: καμιά ψηφοφορία δεν έγινε ποτέ για την ανάδειξη κάποιας γλώσσας ως επίσημης των ΗΠΑ. Σε άλλες παραλλαγές του, ο μύθος θέλει τα γαλλικά, ή τα εβραϊκά ή τα γερμανικά να χάνουν την ψηφοφορία για μία ψήφο. Και στην περίπτωση των γερμανικών υπάρχει ένα ψήγμα αλήθειας: πράγματι, το 1795 έγινε ψηφοφορία, όχι όμως για να καθιερωθούν ως επίσημη γλώσσα τα γερμανικά, αλλά για να μεταφράζονται και στα γερμανικά οι νομοθετικές διατάξεις. Και σε ένα διαδικαστικό θέμα, πράγματι, η ψηφοφορία ήταν 42-41 εναντίον της πρότασης· στην επί της ουσίας ψηφοφορία, η διαφορά ήταν μεγαλύτερη –τα λέω αναλυτικά εδώ.

Ας δούμε όμως τώρα πώς ο (δήθεν) «διανοούμενος και επιστήμονας» Πλεύρης μεταχειρίζεται αυτή την πληροφορία που άντλησε από τον Τάσκα. Ο επιστήμονας, όταν πάρει μια πληροφορία, τη διασταυρώνει, επαληθεύει, τουλάχιστον αδρομερώς, την εγκυρότητά της· αλλιώς δεν είναι επιστήμονας, είναι κομπογιαννίτης. Ο Πλεύρης, χωρίς να εξετάσει καθόλου τα δεδομένα, υιοθετεί τη φιλοφρόνηση του Τάσκα, επειδή τον εξυπηρετεί, και μάλιστα την αβγατίζει για να ικανοποιήσει την αντισημιτική του εμμονή.

Και όταν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τον Πλεύρη, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα. Διότι, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ψηφοφορία έγινε (που δεν έγινε), κι αν υποθέσουμε ότι καθοριστική ήταν ειδικά η ψήφος του Ντάνιελ Γουέμπστερ (που εξ ορισμού δεν ήταν), ποιος μας λέει ότι ήταν εβραίος και μισέλλην ο Γουέμπστερ; Το λέει βέβαια ο Πλεύρης, αλλά εγώ στη Βικιπαίδεια βρήκα ότι ο Daniel Webster ήταν Ενωτικός Οικουμενιστής (Unitarian Universalist), ένα θρησκευτικό κίνημα κοντά στον προτεσταντισμό. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο Γουέμπστερ λεγόταν Δανιήλ και ο πατέρας του Εμπενέζερ, αλλά αυτά είναι βιβλικά ονόματα πολύ κοινά στους αγγλοσάξονες, καθόλου χαρακτηριστικά των εβραίων. Άλλωστε, είναι πασίγνωστο ότι πριν από το 1840 οι εβραίοι στις ΗΠΑ ήταν κυρίως σεφαραδίτες ισπανικής και πορτογαλικής προέλευσης. (Να επισημάνω εδώ ότι ο πολιτικός Δανιήλ Γουέμπστερ για τον οποίο γίνεται λόγος δεν είναι ο γνωστός λεξικογράφος που το λεξικό του χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα. Πρόκειται για απλή συνωνυμία· ο λεξικογράφος λεγόταν Νώε Γουέμπστερ –και, παρεμπιπτόντως, ούτε κι αυτός ήταν εβραίος, αλλά πιστός Χριστιανός).

Όμως, για χάρη της συζήτησης, ας δεχτούμε ότι ο Δανιήλ Γουέμπστερ ήταν όντως αμερικανοεβραίος και μισέλληνας. Πέρα από αυτό, πρέπει να ήταν δαιμόνιος και ασφαλώς θα έτρεφε εξ απαλών ονύχων το μίσος για τους έλληνες, μισέλληνας από κούνια δηλαδή, αφού (λέει ο Πλεύρης) έριξε την «καθοριστική» ψήφο του στο πρώτο Κογκρέσο. Αλλά το πρώτο Κογκρέσο (λέει η εγκυκλοπαίδεια) συγκλήθηκε την περίοδο 1789-1791. Και επειδή ο Γουέμπστερ (λέει η ίδια εγκυκλοπαίδεια) γεννήθηκε το 1782, στο πρώτο Κογκρέσο ήταν περίπου οχτάχρονος, ηλικία καταλληλότερη για να κόβει φρούτα από δέντρα αντί να βυσσοδομεί κατά των απαράγραπτων δικαίων του ελληνισμού. Αλλά και στην ψηφοφορία (την αποδεδειγμένη) του 1795 να πάμε, και πάλι δεκατριάχρονος ήταν τότε ο δαιμόνιος Γουέμπστερ, κομμάτι μικρός για βουλευτής, δεν βρίσκετε;

Τίποτε απ’ αυτά δεν αληθεύει. Ψηφοφορία για καθιέρωση των ελληνικών ως επίσημης γλώσσας των νεαρών Ηνωμένων Πολιτειών δεν έγινε ποτέ, ούτε και κάποιας άλλης γλώσσας άλλωστε· ο Δανιήλ Γουέμπστερ δεν ήταν αμερικανοεβραίος μισέλλην και δεν έριξε την καθοριστική ψήφο, αφού την εποχή που θα γινόταν η ψηφοφορία (που δεν έγινε ποτέ) ο Γουέμπστερ ήταν οκτώ ή δώδεκα ετών. Όλη η πλευρική κατασκευή είναι για τα πανηγύρια, ψέμα πέρα για πέρα.

Συμπέρασμα: η πλευρική παραλλαγή του μύθου της μίας ψήφου είναι εξίσου ανυπόστατη με την προηγούμενη μορφή του μύθου, απλώς πιο αποκρουστική λόγω της προσωπικότητας του ανθρώπου που την πλασάρει και του γλοιώδους ρατσισμού που τη χαρακτηρίζει.


ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ  βικιπαιδεια
 Tο ότι η Ελληνική δεν έγινε επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ για μία ψήφο ή ότι δεν έγινε παγκόσμια επίσημη γλώσσα για τον ίδιο λόγο είναι ένας αστικός μύθος. Στην επικρατέστερη εκδοχή του ο μύθος αναφέρει ότι τα Ελληνικά παραλίγο να γίνουν η επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ και πως έχασαν σε σχετική ψηφοφορία για μία ψήφο. Η ψηφοφορία αυτή (σύμφωνα πάντα με τον μύθο) έλαβε χώρα μετά την απελευθέρωση της Αμερικής από τους Άγγλους.
Ο ίδιος μύθος κυκλοφορεί και για άλλες γλώσσες εκτός της Ελληνικής, όπως για τη Γερμανική, την Ισπανική, την Γαλλική και την Εβραϊκή. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έγινε τέτοια ψηφοφορία στις ΗΠΑ και οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ομοσπονδιακό επίπεδο δεν έχουν επίσημη γλώσσα αλλά η Αγγλική χρησιμοποιείται de facto, δηλαδή συμβατικά και εκ των πραγμάτων χωρίς καμία συγκεκριμένη απόφαση. Μόνο ορισμένες πολιτείες έχουν θεσπίσει επίσημη γλώσσα. Άλλωστε είναι απλά αδύνατο οι πρώτοι Αμερικανοί που μιλούσαν στην πλειοψηφία τους Αγγλικά και ήταν αρκετά πιστοί στον αγγλοσαξονικό πολιτισμό (φιλοσοφίααρχιτεκτονικήνομοθεσία) να διάλεγαν άλλη γλώσσα για το κράτος τους. Ακόμα και αν το έκαναν, οι πολίτες των ΗΠΑ θα το ακύρωναν πολύ γρήγορα στην πράξη.
Το πιο πιθανό είναι ο μύθος να προήλθε από ένα περιστατικό το οποίο περιγράφεται στην Γλωσσική Εγκυκλοπαίδεια του Κέμπριτζ (Cambridge Encyclopedia of Language) του Ντέιβιντ Κρίσταλ: Μια ομάδα Γερμανών από τη Βιρτζίνια είχαν ζητήσει να υπάρχουν κάποιοι νόμοι γραμμένοι όχι μόνο στα Αγγλικά αλλά και στα Γερμανικά, κάτι το οποίο δεν έγινε δεκτό σε μια ψηφοφορία που σημαδεύτηκε από την αρνητική ψήφο του γερμανόφωνου λουθηρανού ιερέα Φρέντερικ Μούλενμπεργκ (Frederick Muhlenberg).


Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ...

4/5/2014
Ιερουσαλήμ, Ισραήλ
Ο αριθμός των Ουκρανών Εβραίων μεταναστών στο Ισραήλ αυξήθηκε αλματωδώς, κατά 142%, τους πρώτους τέσσερις μήνες του τρέχοντος έτους σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2013 και η αύξηση αυτή αναμένεται να επιταχυνθεί λόγω της συνέχισης της κρίσης στην Ουκρανία, σύμφωνα με το Εβραϊκό Πρακτορείο (Agence Juive), μη κυβερνητική οργάνωση η οποία χειρίζεται μεγάλο μέρος της μετανάστευσης των Εβραίων στο Ισραήλ.

Σύμφωνα με την οργάνωση, συνολικά 762 Ουκρανοί Εβραίοι μετέβησαν στο Ισραήλ τους πρώτους τέσσερις μήνες του τρέχοντος έτους, ενώ τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2013 ο αριθμός των Ουκρανών Εβραίων μεταναστών είχε ανέλθει σε 315 (+142%).

Η τάση αυτή δεν έπαψε να κλιμακώνεται την εν λόγω περίοδο, καθώς η αύξηση έφθασε το 200% τον Μάρτιο και το 295% τον Απρίλιο του 2014 σε σύγκριση με τους αντίστοιχους μήνες του 2013, όπως διευκρίνισε την Κυριακή εκπρόσωπος του Εβραϊκού Πρακτορείου.

«Ο αριθμός των προσώπων τα οποία άρχισαν επίσημα τη διαδικασία μετανάστευσης στο Ισραήλ αυξήθηκε με πολύ θεαματικό τρόπο, όπως επίσης και των προσώπων τα οποία ζήτησαν πληροφορίες σχετικά με τη μετανάστευση στο Ισραήλ» ανέφερε ο ίδιος.

«Ο αριθμός των Εβραίων που μεταναστεύουν στο Ισραήλ τους τελευταίους μήνες μεγεθύνεται λόγω της αβεβαιότητας που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή» στην Ουκρανία, συνέχισε ο εκπρόσωπος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι εκπρόσωποι της εβραϊκής αυτής ΜΚΟ βρίσκονται «σε μόνιμη επαφή με τις εβραϊκές κοινότητες οι οποίες πλήττονται από τις συνεχιζόμενες εντάσεις και παρακολουθούν προσεκτικά την κατάσταση, βοηθώντας τις κοινότητες να καλύπτουν τις ανάγκες τους σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και βοηθώντας κάθε Εβραίο ο οποίος επιθυμεί να μεταναστεύσει στο Ισραήλ».

Μέχρι σήμερα, η ισραηλινή πολιτική ηγεσία αποφεύγει να παρέμβει ανοικτά στην ουκρανική κρίση.

Η στάση που τηρεί οφείλεται στους φόβους που εμπνέουν «οι όχι αμελητέες δυνατότητες» της Ρωσίας να αντιδράσει σε μια παρέμβασή της, είχε εξηγήσει πρόσφατα Ισραηλινός διπλωμάτης μιλώντας υπό καθεστώς ανωνυμίας στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

«Χρειάζεται να προχωρήσουμε πολύ προσεκτικά, διότι η Μόσχα διαθέτει τα μέσα για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της, παραδίδοντας για παράδειγμα εξελιγμένα όπλα στη Συρία, ή εντείνοντας τη συνεργασία της στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας με το Ιράν» επισήμανε ο ίδιος.

Ο επιφυλακτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Ισραήλ την ουκρανική κρίση εξηγείται επίσης από την παρουσία μεγάλης εβραϊκής κοινότητας στην Ουκρανία -η οποία μετρά 200.000 μέλη, με τη μεγάλη πλειονότητα των μελών της να κατοικεί στο Κίεβο-, όπως επίσης και στη Ρωσία (570.000).

Εξάλλου πάνω από 1 εκατομμύριο μετανάστες από την πρώην ΕΣΣΔ εγκαταστάθηκαν στο Ισραήλ την δεκαετία του 1990.

Η μόνη επίσημη παρέμβαση του Ισραήλ στην Ουκρανία έχει γίνει από το Εβραϊκό Πρακτορείο, το οποίο είχε ανακοινώσει τον Φεβρουάριο ότι έστειλε βοήθεια με σκοπό τη χρηματοδότηση της προστασίας της εβραϊκής κοινότητας στην Ουκρανία από αντισημιτικές επιθέσεις.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Το ρόδινο μέλλον του πολέμου

Φέτος μάθαμε την ιστορία των 2 παγκοσμίων πολέμων καθώς και άλλων μικρότερης εμβέλειας. Πόσο πιθανό είναι το ξέσπασμα στο μέλλον ενός 3ου πολέμου;
Η αίσθηση πάντως που έχουμε είναι ότι η ειρήνη που βιώνουμε  (όχι σ’ όλη τη γη) είναι αυτονόητη και διαρκής. Ωστόσο, η ιστορία έχει επαναληφθεί. Διαβάστε με προσοχή το παρακάτω σενάριο


Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Την Πρωτοχρονιά του 1914, η Ευρώπη υποδεχόταν τον καινούργιο χρόνο με αισιοδοξία. Σχεδόν έναν αιώνα από το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, η Γηραιά Ηπειρος απολάμβανε τη μεγαλύτερη περίοδο σταθερότητας, σε πείσμα κάποιων γεωγραφικά και χρονικά περιορισμένων συγκρούσεων, όπως ο Κριμαϊκός, ο Γαλλοπρωσικός και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος. Το πρώτο κύμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης –από ορισμένες απόψεις, πιο προχωρημένο από το σημερινό– και η ταχύτατα αυξανόμενη φονική ισχύς των σύγχρονων οπλικών συστημάτων έκαναν το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου να φαντάζει σαν το άκρον άωτον της απιθανότητας. Δεν έλειπαν βέβαια και οι Κασσάνδρες, αλλά οι πολλοί ασπάζονταν τη θεώρηση του Ιβάν Μπλοχ, ενός Πολωνού επιχειρηματία, ο οποίος το 1899, στη μελέτη του «Είναι άραγε δυνατός ένας νέος πόλεμος;», έγραφε:
«Ο πόλεμος στον οποίο θα ριχτούν τα μεγάλα έθνη... οπλισμένα μέχρι τα νύχια, χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους τους, σε μια πάλη ζωής ή θανάτου, είναι ένας πόλεμος που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Ενας πόλεμος μεταξύ του Τρίπτυχου (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) και της γαλλορωσικής συμμαχίας έχει γίνει εντελώς αδύνατος. Οι διαστάσεις των σημερινών πολεμικών εξοπλισμών και η οργάνωση της κοινωνίας έχουν κάνει την επιδίωξή του οικονομικά αδιανόητη».
Υπήρχαν βέβαια κάποια σύννεφα στον ορίζοντα. Η εξέγερση των εθνικιστών Μπόξερ στην Κίνα και ο πόλεμος των Μπόερς στη Νότια Αφρική αποκάλυπταν σημάδια υποχώρησης της μόνης υπερδύναμης, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όπου «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ». Το Ανατολικό Ζήτημα, δηλαδή η διάλυση σε αργή κίνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, απειλούσε να αποσταθεροποιήσει το στάτους κβο στην Ευρώπη, μια απειλή την οποία οπωσδήποτε δεν καθησύχαζε ο πυρετός ναυτικών εξοπλισμών στη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τον Μάιο του 1914 ο Βρετανός υφυπουργός Εξωτερικών έγραφε στον πρέσβη της χώρας του στο Βερολίνο: «Οπως θα διαπιστώσεις, τίποτα δεν κινείται αυτή την εποχή στην Ευρώπη και αν δεν είχαμε τις φασαρίες στο Μεξικό, θα υποφέραμε από πλήξη».
Ο Φρίντριχ Ενγκελς
Πολύ νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1887, ο Φρίντριχ Ενγκελς είχε διατυπώσει μια εντελώς διαφορετική πρόβλεψη. Διαβλέποντας την κλιμακούμενη αντιπαλότητα των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, ο στενός φίλος και συνεργάτης του Μαρξ έγραφε:
«Ο μόνος πόλεμος που μπορεί πλέον να εξαπολύσει στο μέλλον η Πρωσία- Γερμανία θα είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος, η έκταση και το επίπεδο βίας του οποίου ξεφεύγουν από την ανθρώπινη φαντασία. Οκτώ με δέκα εκατομμύρια στρατιώτες θα αλληλοεξοντωθούν, απογυμνώνοντας την Ευρώπη σαν σμήνος ακρίδων. Θα πρόκειται για έναν Τριακονταετή Πόλεμο συμπυκνωμένο μέσα σε τέσσερα έως πέντε χρόνια και απλωμένο σε ολόκληρη την ήπειρο. Πείνα, επιδημίες, καθολική παλινδρόμηση στη βαρβαρότητα, τόσο των στρατών όσο και των λαών, εξαιτίας της οξύτατης δυστυχίας... Μόνο μία συνέπεια αυτού του πολέμου είναι απολύτως βέβαιη: η παγκόσμια εξάντληση και η δημιουργία προϋποθέσεων για την τελική νίκη της εργατικής τάξης».
Δύσκολα θα βρει κανείς ιστορική πρόβλεψη τέτοιας βαρύτητας που να επιβεβαιώθηκε με τόσο ανατριχιαστική ακρίβεια. Μόλις δύο μήνες μετά την αφόρητη «πλήξη» του Βρετανού πολιτικού, ξεσπούσε ο Μεγάλος Πόλεμος, που κράτησε τεσσαράμισι χρόνια, κόστισε τη ζωή εννέα εκατομμυρίων ανθρώπων, αποδιοργάνωσε την παγκόσμια οικονομία, πυροδότησε αλυσιδωτές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις και στάθηκε καταλύτης για την εμφάνιση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.
Ανησυχητικές αναλογίες
Θα ήθελε να πιστέψει κανείς ότι τα παθήματα έχουν γίνει μαθήματα, ιδίως σε μια εποχή όπου η ύπαρξη πυρηνικών όπλων υπενθυμίζει διαρκώς τον αφορισμό του Αϊνστάιν ότι, αν υπάρξει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, τότε ο τέταρτος θα γίνει με ακόντια και ρόπαλα. Αλλωστε, η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης αναθέρμανε τα όνειρα του Ιμάνουελ Καντ για
μια «διαρκή ειρήνη». Τι λόγο έχουν οι σημερινές μεγάλες δυνάμεις, που δεν χωρίζονται από ιδεολογικές διαφορές, που είναι εμπορικοί εταίροι, υιοθετούν λίγο-πολύ δημοκρατικές πολιτικές μορφές, ανήκουν στην ίδια φυλή και πιστεύουν στον ίδιο Θεό, να ξαναμπλεχτούν σε ολέθριες αναμετρήσεις;
Πολύ καθησυχαστικά όλα αυτά, μόνο που και η Βρετανία και η Γερμανία στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν συγγενείς λαοί, στενοί εμπορικοί εταίροι, με παρόμοιο κοινωνικό σύστημα, κοινή θρησκεία, χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές διαφορές. Το γεγονός ότι όλα αυτά δεν εμπόδισαν τα δύο ισχυρά κράτη να αποδυθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα αλληλοεξόντωσης υποδηλώνει ότι οι πόλεμοι δεν ξεσπούν γιατί κάποιες αρρωστημένες ιδέες μολύνουν ξαφνικά, υπό την επίδραση ποιος ξέρει ποιων δαιμονικών παραγόντων, τις καρδιές μιας αγνής ανθρωπότητας. Ξεσπούν γιατί βαθύτερες στοιχειακές δυνάμεις ανταγωνιστικών συμφερόντων ωθούν τα έθνη προς τον έσχατο παραλογισμό, επινοώντας ταυτόχρονα τις ιδέες εκείνες που εκλογικεύουν τον παραλογισμό και εξαγνίζουν τη βαρβαρότητα.
«Οι αναλογίες (με το 1914) παραμένουν ανησυχητικές», διαπίστωνε την περασμένη εβδομάδα το βρετανικό περιοδικό Economist. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάρει τη θέση της Βρετανίας, της φθίνουσας υπερδύναμης, η οποία δεν μπορεί να εγγυηθεί την παγκόσμια ασφάλεια. Ο κύριος εμπορικός εταίρος της, η Κίνα, παίζει σήμερα τον ρόλο της Γερμανίας: μια ανερχόμενη οικονομική δύναμη, που αναπτύσσει με ταχύ ρυθμό τον στρατό της, φουσκωμένη με εθνικιστική αγανάκτηση. Η σύγχρονη Ιαπωνία ενσαρκώνει τον ρόλο της παλιάς Γαλλίας – σύμμαχος του φθίνοντος Ηγεμόνα, μια περιφερειακή δύναμη που βαίνει την κατιούσα...
Αλλά η πιο ανησυχητική αναλογία με το 1914 είναι η αίσθηση της μακάριας αυτοϊκανοποίησης. Οι επιχειρηματίες του σήμερα, όπως και οι επιχειρηματίες του τότε, είναι πολύ απασχολημένοι με το να βγάζουν λεφτά, για να προσέξουν τα ερπετά που μαζεύονται γύρω από τις οθόνες των υπολογιστών τους. Οσο για τους πολιτικούς, παίζουν με τα εθνικιστικά αισθήματα όπως έκαναν οι προκάτοχοί τους, πριν από 100 χρόνια».
Ας προσθέσουμε μία ακόμη ανησυχητική υπόμνηση. Οσο και αν μας ανακουφίζει να εξορκίζουμε ως «Κασσάνδρες» τις ενοχλητικές φωνές, γεγονός παραμένει ότι η Κασσάνδρα είχε, εν τέλει, δίκιο.


Το «όχι» της Ρόζα Παρκς

Του Θανάση Βερεμη


Η Ρόζα Παρκς ήταν μαύρη και έραβε για ένα μεγάλο μαγαζί στην πόλη Μοντγκόμερι της πολιτείας Αλαμπάμα. Μέλος του Εθνικού Συνδέσμου για την Πρόοδο των Εγχρώμων Ανθρώπων (NAACP), αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε λευκό επιβάτη. Τη συνέλαβαν γιατί σύμφωνα με τους νόμους και την πρακτική «Τζιμ Κρόου» στον Νότο των ΗΠΑ, οι μαύροι όφειλαν να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να δίνουν τη θέση τους στους λευκούς. Η τοπική ηγεσία των μαύρων αποφάσισε να μποϊκοτάρει τα μέσα μεταφοράς και για τον σκοπό αυτό εξέλεξαν τον πάστορα Martin Luther King Jr. Σε μια κατάμεστη από κόσμο εκκλησία ο King ανακοίνωσε την απόφαση του μποϊκοτάζ, λέγοντας ότι δεν σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν βία κατά των «λευκών αδελφών» αλλά να βασιστούν στις «βαθύτερες αρχές της χριστιανικής πίστης». «Αν κάνουμε λάθος, τότε το Σύνταγμά μας είναι λανθασμένο, αν κάνουμε λάθος τότε ο Θεός ο παντοδύναμος κάνει λάθος...».
Ο Martin Luther King είχε γεννηθεί στην Ατλάντα της πολιτείας Τζόρτζια πριν από 26 χρόνια και είχε μόλις αποκτήσει τον διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Στον αγώνα του για τα δικαιώματα των μαύρων στον αμερικανικό Νότο ακολούθησε το παράδειγμα του Ινδού ειρηνιστή, Μαχάτμα Γκάντι.
Κατά τη διάρκεια του μποϊκοτάζ που κράτησε ένα χρόνο, οι μαύροι έκαναν τα αυτοκίνητά τους κοινόχρηστα ή περπατούσαν την απόσταση από τον προορισμό τους. Οι μαύροι τελικά θριάμβευσαν γιατί η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το 1956 χαρακτήρισε τους νόμους τύπου «Τζιμ Κρόου» της Αλαμπάμα αντισυνταγματικούς. Οταν το αμερικανικό κογκρέσο πέρασε τον νόμο του 1957 για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ιδρύθηκε η Επιτροπή για τα Δικαιώματα των πολιτών, πολλοί πίστεψαν ότι η ισότητα των μαύρων είχε εξασφαλιστεί. Ωστόσο, γρήγορα έγινε φανερό ότι η πραγματικότητα διέψευδε τους αισιόδοξους. Λευκοί εστιάτορες οι οποίοι αρνήθηκαν να σερβίρουν μαύρους πελάτες αντιμετώπισαν την απόφαση των διαμαρτυρομένων να μην κουνηθούν από τη θέση τους. Ο ίδιος ο Martin Luther King έλαβε μέρος σε τέτοιες διαμαρτυρίες ώσπου συνελήφθη το 1960 και κρατήθηκε υπό άθλιες συνθήκες με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του.
Οι φυλετικές διακρίσεις εκτός νόμου από το 1964
Μετά τη δολοφονία του Κένεντι στο Ντάλας, τα καθήκοντά του ανέλαβε ο πρώην Τεξανός γερουσιαστής και τότε αντιπρόεδρος, Λίντον Τζόνσον. Ο Τζόνσον υπήρξε ο αντίποδας του Κένεντι σε όλα, ακόμα και στο ενδιαφέρον για τα πολιτικά δικαιώματα των μειονοτήτων. Παιδί αγροτικής οικογένειας με χαμηλά εισοδήματα άσκησε το επάγγελμα του δασκάλου σε σχολείο φτωχών Ισπα-νοαμερικανών του Τέξας. Το ενδιαφέρον του για τους μη-προνομιούχους μαθητές του και ο θαυμασμός του για το έργο του Φραγκλίνου Ρούσβελτ κατέστησαν τον Τζόνσον τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο σύμμαχο των πολιτικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων, συνεπώς και των μαύρων. Στο πρόγραμμά του, που έφερε τον τίτλο «Η σπουδαία κοινωνία», η υπόθεση των μαύρων κατείχε την πρώτη θέση. Στον περίφημο νόμο του 1964 για τα πολιτικά δικαιώματα η φυλετική διάκριση τέθηκε εκτός νόμου. Τον ίδιο χρόνο καθιερώθηκε η ισότητα ευκαιριών στις προσλήψεις για όλους τους Αμερικανούς ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκεύματος και καταγωγής. Τα δικαιώματα ψήφου και εκπαίδευσης απέκτησαν αυστηρή νομική κάλυψη. Ο νόμος του 1965 για το δικαίωμα ψήφου είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν κάθετα οι καταγραφές μαύρων στους εκλογικούς καταλόγους των πολιτειών του Μισισσίπι και της Αλαμπάμα.
Θριαμβευτική νίκη
Στις εκλογές του 1964 ο Τζόνσον περιέγραψε το πρόγραμμά του ως προϊόν εθνικής συναίνεσης και κέρδισε θριαμβευτική νίκη έναντι του συντηρητικού αντιπάλου του Μπάρι Γκόλντουοτερ με 61% των συνολικών ψήφων. Πρόκειται για το υψηλότερο σημείο που έφθασε η πολιτική του αμερικανικού φιλελεύθερου κράτους πρόνοιας. Το τίμημα για το Δημοκρατικό κόμμα ήταν να χάσει οριστικά την ψήφο των νότιων πολιτειών αλλά και ο φιλελευθερισμός με κοινωνικό περιεχόμενο να γνωρίσει μια  σταδιακή συρρίκνωση. Η υπόθεση όμως των μαύρων δικαιώθηκε οριστικά.
Στροφή από το Ανώτατο Δικαστήριο
Η στροφή της αμερικανικής δικαιοσύνης υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων ξεκίνησε με τον διορισμό του αρχιδικαστή Earl Warren στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 1953. Στην υπόθεση «Μπράουν εναντίον του Συμβουλίου Εκπαίδευσης της Τοπήκα», ο Warren σημείωσε ότι «Στον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης το δόγμα “χωριστά αλλά ίσα» δεν έχει καμία θέση. Οι χωριστές υπηρεσίες για την εκπαίδευση των μαύρων παιδιών τους δημιουργούν συναισθήματα κατωτερότητας τα οποία θα τα συνοδεύουν για όλη τους τη ζωή...». Ομως οι πολιτείες στις οποίες οι φυλετικές διακρίσεις ήταν ήδη θεσμικά κατοχυρωμένες, αντιστάθηκαν στις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου με νύχια και με δόντια. Χρηματοδοτούσαν τα δίδακτρα των λευκών που έφευγαν από τα δημόσια σχολεία με μαύρους και πήγαιναν σε ιδιωτικά ή έκλειναν τα δημόσια στα οποία επιτρεπόταν η είσοδος των μαύρων μαζί με τους λευκούς.
Παρά τις μεγάλες προσδοκίες των Αμερικανών φιλελευθέρων ο νεαρός επικοινωνιακός διάδοχος του Αϊζενχάουερ στην προεδρία, John F. Kennedy, απέφυγε τις μεγάλες συγκρούσεις με το συντηρητικό του Κογκρέσο στον τομέα των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων. Περίμενε ώς το 1962 για να τιμήσει την προεκλογική του υπόσχεση ότι θα καταργούσε τις φυλετικές διακρίσεις σε οικισμούς οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν με ομοσπονδιακή χρηματοδότηση.
Στο μεταξύ ο αγώνας για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων συνεχιζόταν. Οι ομάδες λευκών και μαύρων νέων που πήγαιναν από τον Βορρά στον Νότο με νοικιασμένα λεωφορεία πύκνωναν και οι ειρηνικές τους διαμαρτυρίες αντιμετωπίζονταν με θανατηφόρα κάποτε βία από τους εχθρούς των πολιτικών δικαιωμάτων.
Σταθμός στον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα υπήρξε η πορεία στην Ουάσιγκτον στις 28 Αυγούστου, 1963. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες μαύροι και λευκοί συγκεντρώθηκαν μπροστά από το μνημείο Ουάσιγκτον στην πρωτεύουσα και άκουσαν με συγκίνηση τον ιστορικό λόγο του Martin Luther King που άρχιζε με τα εμβληματικά λόγια: «Εχω ένα όνειρο».

*Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο πρωταθλητής - σαμποτέρ των Γερμανών



Σαν σήμερα πριν από 71 χρόνια, ο αθλητής και αντιστασιακός Γιώργος Ιβάνωφ εκτελέστηκε στην Καισαριανή
Γ. Συριδης
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 1943. Πρωί. Από τις φυλακές Αβέρωφ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, εκεί όπουσήμερα βρίσκεται ο Αρειος Πάγος, ένα καμιόνι ξεκινά το δρομολόγιο του θανάτου. Τελικός προορισμός το σκοπευτήριο της Καισαριανής. Οι μελλοθάνατοι είναι ο Γεώργιος Ιβάνωφ και οι συνεργάτες του, Βασίλης Μαλιόπουλος και Γιάννης Κοντόπουλος. Εχουν καταδικαστεί σε θάνατο σε μία από τις δίκες-παρωδία των αρχών κατοχής.
Ο Ιβάνωφ προσπαθεί να δραπετεύσει κατά τη διάρκεια του δρομολογίου. Εξουδετερώνει τους φρουρούς του και πηδάει από το καμιόνι με τις χειροπέδες στα χέρια. Δέχεται πυροβολισμό στην πλάτη. Τον μεταφέρουν τραυματία στον τόπο εκτέλεσης. Λίγο πριν πεθάνει φωνάζει: «Ζήτω η Πολωνία, ζήτω η Ελλάδα».
Μπορεί να γεννήθηκε στην Πολωνία, όμως ο Γιώργος Ιβάνωφ, αθλητής του Ηρακλή και πρωταθλητής Ελλάδος στην κολύμβηση, αποδείχθηκε πιο Ελληνας από πολλούς, ένας πραγματικός ήρωας της Αντίστασης. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ο κορυφαίος σαμποτέρ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οχι άδικα, αν αναλογιστεί κανείς τη δράση του στη διάρκεια της Αντίστασης. Με τους συνεργάτες του και τη φοιτήτρια Χημείας Γαβριέλλα Μαλιοπούλου στέλνουν πληροφορίες ζωτικής σημασίας στη Μέση Ανατολή, εκεί όπου είχε εκπαιδευτεί από τους Αγγλους και οι νηοπομπές προς τον Ρόμελ καταστρέφονται. Επόμενος στόχος υπήρξε το εργοστάσιο πυρομαχικών των αδελφών Μαλτσινιώτη. Με τους συνεργάτες του καταφέρνουν να εισχωρήσουν στα ενδότερα του εργοστασίου χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από την Γκεστάπο και κατασκευάζουν ελαττωματικά πυρομαχικά!
Ο Ιβάνωφ δεν σταμάτησε εκεί. Εβαλε στόχο τα υποβρύχια των Γερμανών, που είχαν βάση στη Σαλαμίνα και χρησιμοποιούσαν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά για τη συντήρησή τους. Στις 14 Μαρτίου 1942 το υποβρύχιο U-133 βυθίζεται ενώ έπλεε έξω από τη Σαλαμίνα. Οι Γερμανοί υπέθεσαν ότι το χτύπησε νάρκη, στην πραγματικότητα όμως ο Ιβάνωφ είχε βουτήξει την προηγούμενη μέρα (ως δεινός κολυμβητής) και τοποθέτησε ωρολογιακούς εκρηκτικούς μηχανισμούς. Δύο μήνες μετά, βύθισε με τον ίδιο τρόπο και το ισπανικό ατμόπλοιο «Σαν Ισιντόρε» που έκανε λαθρεμπόριο για λογαριασμό των Γερμανών. Ιδια τύχη είχαν άλλα δύο πλοία, στην Πάτρα, τα οποία μετέφεραν πολεμοφόδια στη Βόρεια Αφρική.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μεταμφιεσμένος σε Γερμανό στρατιώτη μπήκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, έριξε σε αεροπλάνα και βαρέλια καυσίμων εκρηκτική σκόνη, τα πυροδότησε με ειδικό μηχανισμό και κατέστρεψε εκατοντάδες γερμανικά αεροσκάφη, που προορίζονταν για τις επιχειρήσεις του Αξονα στη Β. Αφρική.
Ο Ιβάνωφ ήταν ταγμένος στην Αντίσταση. Είχε γεννηθεί στη Βαρσοβία το 1911 από Ρώσο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, η οποία μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη το 1925 και παντρεύτηκε τον Γιάννη Λαμπριανίδη. Σπούδασε Γεωπονία στο Βέλγιο, μιλούσε έξι γλώσσες (πολωνικά, ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά) και ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό. Υπήρξε τερματοφύλακας του Ηρακλή, ωστόσο τον είχε κερδίσει η κολύμβηση. Μάλιστα, αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας στα 100 μέτρα ελεύθερο με χρόνο 1΄12΄΄.
Ο Ιβάνωφ θεωρείται ήρωας της Αντίστασης όχι μόνο για τους Ελληνες, αλλά για τους Πολωνούς και για τους Βρετανούς. Ο Ηρακλής, ο σύλλογος στον οποίο αγωνίστηκε, τον τίμησε δίνοντας το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο μπάσκετ στην οδό Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη. Το 1976 η Ελλάδα τού απένειμε το ανώτατο πολεμικό παράσημο, το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, και ανάλογα παράσημα του απένειμαν η Πολωνία και η Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Λαγκαδά υπάρχει άγαλμα προς τιμήν του.
Οι Πολωνοί έδωσαν το όνομά του σε δρόμους, έφτιαξαν ανδριάντες και του αφιέρωσαν ειδική αίθουσα στο Πολεμικό Μουσείο της Βαρσοβίας, ενώ η ζωή του έγινε και κινηματογραφική ταινία!


Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

ΚΟΥΡΕΜΑ Α ΛΑ Β. ΚΟΡΕΑ

Πιονγκγιάνγκ, Βόρεια Κορέα  26/3/2014
Οι άνδρες στη Βόρειο Κορέα καλούνται να κουρευτούν όπως ο ηγέτης τους Κιμ Γιονγκ-ουν. Τουλάχιστον αυτό μεταδίδουν μέσα ενημέρωσης. Η κρατική οδηγία εκδόθηκε πριν από δύο εβδομάδες για την πρωτεύουσα Πιονγιάνγκ και πλέον φέρεται να ισχύει για ολόκληρη τη χώρα.

Μέχρι πρότινος οι Βορειοκορεάτισσες καλούνται να επιλέξουν ένα από τα 18 επισήμως εγκεκριμένα -από την κυβέρνηση- χτενίσματα μαλλιών, ενώ για τους άνδρες οι επιλογές είναι ακόμα λιγότερες.

Ωστόσο, οι πολίτες της Βορείου Κορέας δεν φαίνεται να βλέπουν με καλό μάτι αυτή την αλλαγή. «Το κούρεμα του ηγέτη μας είναι πολύ συγκεκριμένο» είπε πηγή στο Radio Free Asia. «Δεν ταιριάζει σε όλους, καθώς ο καθένας έχει διαφορετικό πρόσωπο και σχήμα κεφαλιού» πρόσθεσε.

Βορειοκορεάτης που ζει στην Κίνα είπε στην εφημερίδα Korea Times ότι το κούρεμα αυτό δεν είναι καθόλου δημοφιλές, καθώς οι πολίτες πιστεύουν ότι θυμίζει εκείνο κινέζων λαθρεμπόρων.

Tο 2005 η κρατική τηλεόραση της Βορείου Κορέας προέβαλε πρόγραμμα με τίτλο: «Ας κόψουμε τα μαλλιά μας σύμφωνα με τον σοσιαλιστικό τρόπο ζωής».

Οι απελάσεις του 1964-65

Το παρακάτω κείμενο απαντά στο ερώτημα γιατί μετά τη συνθήκη της Λωζάνης ο ελληνισμός της Κων/πολης συρρικνώθηκε μέχρι εξαφάνισης.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ*
Η κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, τον Μάρτιο του 1964, έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο της διάλυσης της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης. Τα προηγούμενα σχέδια αφανισμού είχαν αποτύχει να εκριζώσουν στην ολότητα τον ελληνισμό της Πόλης, κορυφαία των οποίων ήταν η απαγόρευση πλήθους επαγγελμάτων (νόμος 2007/1932), η επιστράτευση το 1941 στα τάγματα εργασίας όλων των ανδρών 18-45 ετών της ελληνικής, της αρμενικής και της εβραϊκής μειονότητας, ο Φόρος Ευμάρειας (Βαρλίκι, 1942-44) με σκοπό την οικονομική καταστροφή των μειονοτήτων και ακόμα η Νύκτα Τρόμου της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 κατά την οποία εφαρμόστηκε ένα κεραυνοβόλο σχέδιο καταστροφής του ελληνισμού της Πόλης, που προετοιμάστηκε από τη Διοίκηση Ανορθόδοξου Πολέμου της Τουρκίας με τη συνεργασία της τότε κυβέρνησης, όπως έχει αποδειχθεί πρόσφατα.

Τα ιστορικά στοιχεία που έχουν προκύψει με τη δημοσίευση των Πρακτικών της Δίκης των γεγονότων της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955, στη νήσο Πλάτη, εναντίον της ανατραπείσας κυβέρνησης Μεντερές με το στρατιωτικό κίνημα της 27ης Μαΐου 1960, δείχνουν ότι το σχέδιο της μαζικής απέλασης Ελλήνων υπηκόων που διέμεναν στην Κωνσταντινούπολη με το καθεστώς «Εταμπλί», είχε καταστρωθεί από το 1957. Κατά την κατάθεσή του ο μάρτυρας στρατηγός Ρεφίκ Τουλγκά, με την ιδιότητα του υπασπιστή του ανατραπέντος προέδρου της Τουρκίας Τζελάλ Μπαγιάρ, ανέφερε ότι ο τελευταίος τού αποκάλυψε ότι υπάρχει σχέδιο απέλασης των Ελλήνων υπηκόων και κατάσχεσης των περιουσιών τους. Τόσο ο Ινονού όσο και ο Μπαγιάρ, στρατιωτικός ο πρώτος και οικονομολόγος ο δεύτερος, έχουν προέλευση από το Κομιτάτο Ενωση και Πρόοδος του οποίου η ιδεολογία κυβέρνησε την Τουρκία από το 1908, χωρίς ουσιαστικά διαλείμματα, μέχρι τουλάχιστον το έτος 2004 και ακόμα αποτελεί ισχυρή ιδεολογία και έχει επιρροή στα σημερινά γεγονότα στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Ο Ινονού υπήρξε διοικητής στις αρμενικές επαρχίες την περίοδο 1915-17 των φοβερών εκτοπισμών αλλά και αρχιτέκτονας των διωγμών κατά των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων την περίοδο μετά το 1923 και ειδικότερα κατά της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Πόλης και των νησιών της Ιμβρου και της Τενέδου, που είχαν εξαιρεθεί της ανταλλαγής των πληθυσμών. Ο Μπαγιάρ υπήρξε εκτελεστικό στέλεχος του Κομιτάτου της περιοχής της Σμύρνης και ειδικότερα της Τεσκελάτι Μαχσουσά (Ειδική Υπηρεσία), του παραστρατιωτικού κλάδου του Κομιτάτου, την περίοδο 1914-18, κατά τη διάρκεια των μαζικών διωγμών των ελληνικών κοινοτήτων της δυτικής Μικράς Ασίας. Η αναφορά στα δύο αυτά ισχυρά άτομα –που υπήρξαν θανάσιμοι αντίπαλοι– του πολιτικού σκηνικού της Τουρκίας, δείχνει την αδιάκοπη πολιτική κατά των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων με σκοπό τον αφανισμό τους.
Το σχέδιο των διώξεων ήταν έτοιμο από το 1957
Αποτελεί μέγιστη πλάνη, που λέγεται εσκεμμένα ή όχι, ότι οι Ελληνες υπήκοοι στην Κωνσταντινούπολη υπάγονταν στη Συμφωνία της Αγκυρας της 30ής Οκτωβρίου 1930 και ότι η τουρκική κυβέρνηση καταγγέλλοντας μονομερώς τη Σύμβαση αυτή, είχε το δικαίωμα να απαγορεύσει τη διαμονή των Ελλήνων υπηκόων στην Κωνσταντινούπολη. H Σύμβαση «Περί της Ανταλλαγής των Ελληνικών και Μουσουλμανικών Πληθυσμών», που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Διεθνούς Συνθήκης της Λωζάννης, στο Αρθρο 2 όριζε τους εξαιρούμενους από την ανταλλαγή Ελληνες κατοίκους της Κωνσταντινούπολης ως εξής: «Θέλουσι θεωρηθή ως Ελληνες της Κωνσταντινουπόλεως, πάντες οι Ελληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προ της 30ής Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως, ως αυτή καθορίζεται διά του νόμου του 1912». Πρέπει να σημειωθεί ότι στην επίσημη καταμέτρηση των πληθυσμών το 1927 σε σύνολο περίπου 120.000 Ελλήνων της Πόλης οι 26.000 ήταν Ελληνες υπήκοοι που υπάγονταν στο καθεστώς «Εταμπλί». Τον Ιούνιο του 1932, εν μέσω μιας ατμόσφαιρας ενθουσιασμού της «Ελληνοτουρκικής Φιλίας», που ακολούθησε την επίσκεψη του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στην Αγκυρα το φθινόπωρο του 1930, η κυβέρνηση της Τουρκίας απαγόρευσε την άσκηση ενός μεγάλου συνόλου επαγγελμάτων στους Ελληνες υπηκόους, με αποτέλεσμα να εκπατριστούν περίπου 15.000 από αυτούς την περίοδο 1932-34. Το έτος 1964 ο αριθμός των Ελλήνων υπηκόων ήταν 12.000 σε σύνολο 90.000 ομογενών στην Πόλη.

Η προσεκτική ανάλυση των δεινών που υπέστη η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Κωνσταντινούπολης και των νησιών της Ιμβρου και Τενέδου δείχνει την εξής αλήθεια: ότι τα επιμέρους σχέδια των καταπιεστικών και διωκτικών μέτρων αποτελούν κεντρική κρατική πολιτική, σχεδιασμένα σε στρατηγικό επίπεδο ανεξάρτητα από την πορεία των διακρατικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδος και Τουρκίας, των οποίων η εφαρμογή γίνεται όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι κατάλληλη. Η αρχή αυτή ισχύει και στην περίπτωση των απελάσεων του 1964. Ενώ το σχέδιο είναι έτοιμο τουλάχιστον από το 1957, μάλιστα σχεδιασμένο από το κόμμα του Αντνάν Μεντερές, εφαρμόζεται το 1964 από το αντίπαλο κόμμα με αφορμή τις διακοινοτικές συγκρούσεις στην Κύπρο που επαναλαμβάνονται με ένταση από τα Χριστούγεννα του 1963 και ενώ στην Ελλάδα επικρατεί πολιτική αστάθεια. Είναι σίγουρο ότι και να μη συνέβαινε η ελληνοτουρκική σύγκρουση στην Κύπρο, που υπήρξε εισαγόμενη από τον βρετανικό παράγοντα, η τύχη του Ελληνισμού της Πόλης και των νησιών της Ιμβρου και Τενέδου θα ήταν ίδια, με το δεδομένο της συνεχούς πολιτικής του κράτους της Τουρκίας κατά των «μη αφομοιώσιμων» πληθυσμών και της αδιάφορης στάσης των χωρών που είχαν συνυπογράψει τη Συνθήκη της Λωζάννης, και βέβαια πρώτης της Ελλάδος.

Αδιαμφισβήτητα η απέλαση των Ελλήνων υπηκόων το 1964-65 υπήρξε μια από τις πλέον βάναυσες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης. Η οποιαδήποτε επίλυση της Συμφωνίας της Αγκυρας του 1930 δεν ισχύει, αφού δεν μπορεί η διεθνής σύμβαση της Λωζάννης να αντικατασταθεί από μια διμερή σύμβαση. Επίσης, η απέλαση των περίπου 12.000 Ελλήνων της Πόλης υπήρξε μια πράξη μείζονος κλίμακας παραβίασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου όπως του Καταστατικού του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1950) που η Τουρκία είχε ενστερνιστεί από το 1954. Ο βάναυσος και βίαιος τρόπος με τον οποίον διενεργούνταν οι απελάσεις, με τη δέσμευση όλων των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων υπηκόων για πολλές δεκαετίες –οι συνέπειες υφίστανται μέχρι σήμερα– κάτω από ένα έντονο κλίμα τρομοκράτησης του ελληνισμού της Πόλης την περίοδο 1964-65, με την παράλληλη εφαρμογή του προγράμματος διάλυσης των ελληνικών κοινοτήτων των νήσων της Ιμβρου και Τενέδου, αποτελούν μείζονος κλίμακας παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με νομικές συνέπειες που δεν παραγράφονται.

Πολλαπλές ευθύνες

Πρέπει να τονιστεί ότι ευθύνη δεν έχει μόνο η τουρκική κυβέρνηση για τη θεραπεία και αποκατάσταση των θυμάτων, αλλά και οι κυβερνήσεις που έχουν συνυπογράψει τη Συνθήκη της Λωζάννης και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ρώμης (1950), επειδή καμία από αυτές δεν έχει προβεί μέχρι σήμερα σε ενέργειες προς τα διεθνή δικαστήρια για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Οι απελάσεις του 1964 επέφεραν καίριο πλήγμα για τον ελληνισμό της Πόλης, καθώς ο αριθμός των Ελλήνων της Πόλης μειώθηκε από 90.000 σε 30.000 σε διάστημα ενός έτους. Η ανακοίνωση της έναρξης των απελάσεων γίνεται τη 16η Μαρτίου 1964 και αρχίζει αμέσως η ανακοίνωση καταλόγων Ελλήνων υπηκόων και παράλληλα η πρόσκληση αυτών σε ατμόσφαιρα τρομοκρατίας στο 4ο Τμήμα Ασφαλείας Κωνσταντινουπόλεως με αντιμετώπιση αυτών ως εγκληματιών του ποινικού δικαίου. Κορυφαία πράξη βίας υπήρξε ο εξαναγκασμός να υπογράψουν δήλωση που δεν επιτρεπόταν να διαβάσουν ότι δήθεν είχαν διενεργήσει βλαβερές ενέργειες κατά της Τουρκίας. Παράλληλα τα καταπιεστικά μέτρα επεκτείνονταν σε όλα τα μέλη και ιδρύματα της ομογένειας.

Αρκεί να αναφέρουμε τον έντονο οικονομικό αποκλεισμό που οργανώθηκε με την ανοχή της κυβέρνησης της Τουρκίας από τις δεξιές και αριστερές εθνικιστικές φοιτητικές οργανώσεις, αρχίζοντας τον Απρίλιο του 1964, αλλά και την τρομοκράτηση γενικότερα του ελληνικού πληθυσμού περί επικείμενης βίας, συνεχή προπαγάνδα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου με κυβερνητικές δηλώσεις και δημοσιεύσεις του κατευθυνόμενου Τύπου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ανακριτικής έρευνας κατά της διοίκησης του μείζονος Ιδρύματος Βαλουκλί, αρχές του 1964, με αφορμή τη δωρεά που είχε στείλει η Παγκόσμια Ενωση Εκκλησιών, μιας κεντρικής μονάδας θέρμανσης για το νοσοκομείο, με την κατηγορία ότι περιείχε οπλισμό. Ειδικός στόχος των διωγμών υπήρξαν τα σχολεία με τον διορισμό «υποδιευθυντών» με απόλυτες εξουσίες και αποστολή να καταστρέψουν τα σχολεία με προφανή σκοπό τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της ομογένειας.
Ερασιτεχνική και αδιάφορη η αντίδραση της Αθήνας
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι όλες αυτές οι ενέργειες ενορχηστρώνονταν από την Ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων που είχε ιδρυθεί το φθινόπωρο του 1962 και λειτουργούσε στο πρωθυπουργικό γραφείο και της οποίας ο ρόλος αποκαλύφθηκε το 2004 όταν καταργήθηκε. Για πολλά χρόνια, στέλεχος της Επιτροπής αυτής ήταν ο Οκτάι Ενγκίν, ο προβοκάτορας που είχε τοποθετήσει τη νύκτα της 5ης Σεπτεμβρίου 1955 στο προξενείο της Τουρκίας την εκρηκτική ύλη που είχε αποτελέσει το σύνθημα για την έναρξη των επιθέσεων κατά του ελληνισμού της Πόλης.

Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι η αντίδραση των ελληνικών κυβερνήσεων της περιόδου 1964-74 υπήρξε από αδιάφορη μέχρι ερασιτεχνική, που πηγάζει από την αρχή ότι είναι καλό να ξεμπερδεύουμε από «πονοκεφάλους» της ύπαρξης μειονοτήτων, που πηγάζει από τη μυωπική αντίληψη έθνους κράτους, μια καταστροφική αρχή που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται όχι μόνο στην περίπτωση των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων της Τουρκίας, αλλά και της Βορείου Ηπείρου, χωρών της Παρευξείνιας Ζώνης και της Αιγύπτου.
* Ο κ. Νικόλαος Ουζούνογλου είναι καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών.